Nog nooit heb ik zoveel verbaasde gezichten gezien. Het zijn de gezichten van de bewoners van het slaperige Dordtse achterafwijkje Land van Valk. Inderdaad, het wijkje naast het FC Dordrecht stadion waar afgelopen zaterdag de almachtige Showkorpsendag werd gehouden. Tuurlijk, ze hadden een briefje gehad dat er wat ging gebeuren bij hun in de wijk, maar 53 muziekkorpsen die in twee uur tijd je tuintje voorbij komen denderen? Daar kan je niemand op voorbereiden. Wordt hier nog nazorg verleend? En dan die arme Johnny en Angela, die hadden uitgerekend deze dag uitgekozen om de oranje vlaggetjes boven hun straat te hangen. Ze kwamen er maar niet aan toe, weer zo'n fanfare in de straat. En dat ging maar door en door en door.
53 (drie en vijftig) muziekkorpsen in de stad. (Een korps moest op het laatst afzeggen en hoeft nooit meer te rekenen op een optreden van de SCVK.) Volgens mij is het nog nooit vertoond dat er zoveel muziekkorpsen tegelijkertijd op een plek waren. En dat is absoluut een zeer groot compliment waard voor de mensen van de Stichting Combinatie van Korpsen. Dit is uniek, misschien wel een record, groots, spectaculair zelfs. En waar lopen deze honderdduizenden muzikanten? Door een niks-wijkje met aan de kant een of twee verdwaalde toeschouwers. Als je goud in handen hebt, moet je er wel wat mee doen. Dit had grote tribunes verdiend langs de breedste straat van Dordt in hartje centrum. TV erbij, radio, kranten, vliegtuigen in de lucht, uitpakken. Dit was de kans om als muziek en show wereld echt iets van je te laten horen.
Niemand, maar dan ook werkelijk niemand wist dat er afgelopen zaterdag een uniek evenement plaatsvond. Zaterdagochtend bij m'n vaste visboertje op de markt: "Showkorpsendag? Nooit van gehoord!" En als dit visboertje het niet weet, dan weet niemand het, want normaal gesproken is dit visboertje op de hoogte van elke scheet die in Dordt en omgeving wordt gelaten. Aanplakbiljetten? Nooit gezien. Advertenties? Nul. Ja, een inimini-stukje heeft er gestaan op pagina 85 van de Dordtenaar, maar dat blad wordt in Dordrecht net zoveel gelezen als het maandblad van de Friesche Stamboekvee club. De slogan luidt: "De showkorpsendag: een bijzondere dag waar de muziek en show wereld van zich laat horen." Nou mensen, niemand heeft het gehoord, behalve het muziekwereldje zelf.
Deze kritiek is niet nieuw, de SCVK heeft in reactie ook al eerder geroepen dat dit een bewuste keuze is. Zou ik ook zeggen. "Het is voor de muzikanten zelf!" En deze muzikanten hebben kunnen genieten van een vlekkeloos verlopen dag. Oeioeioei, dat soort uitspraken moet je niet te snel doen, dan ga ik zoeken. Laat ik voorop stellen, dat het buitengewoon knap is om 53 korpsen in het gareel te krijgen en te houden, wederom; goed gedaan! Maar helemaal vlekkeloos? Het was een feestje voor de muzikanten, maar natuurlijk vooral voor de bobo's op de hoofdtribune. Deze mensen konden genieten van een defile van twee uur. Na afloop waren ze zo moe van het zitten in de luxe stoelen dat ze massaal de tribune verlieten en zich te buiten deden aan een fantastisch buffet. Intussen deed buiten Jong Pasveer z'n best om voor honderden lege stoeltjes een fantastisch optreden neer te zetten. Ik vond dit een gennt moment. Meisjes en jongens van Jong Pasveer, ik heb jullie wel gezien, het was super!Buiten hoor ik muzikanten mopperen over de ergste hang- en wachtdag die ze ooit in hun muziekcorps-carriere hebben meegemaakt. Terwijl de oude heren in de businesslounge de garnaaltjes wegspoelen met een goed glas wijn, kunnen de muzikanten een uur in de rij staan voor een bakje friet, nou ja, meer bakje dan friet. Wel aangeboden door de SCVK, dat dan weer wel. Het blijft immers een dag voor en door de muzikanten.
Dan het avondprogramma, een mooie avond. De gezamenlijke mars is prachtig, het drumstuk is gaaf en het gezamenlijke nummer van de juniorkorpsen was... dat was minder. Een grote boze dirigent telt af, het valt stil, de dirigent slaat af en roept die arme kinderen wat "bemoedigende" doch strenge woorden toe. Daarna wordt het nummertje weer in gezet en weet bijna iedereen op hetzelfde moment te eindigen. De kinderen lopen beteuterd het veld af en rennen huilend naar hun begeleiders met de vraag waarom die meneer nou zo lelijk deed.
De midden-tribune blijft magertjes gevuld, stoelen in het "uitverkochte" stadion blijven leeg, dat zijn waarschijnlijk de plekken van sponsors en genodigden die weer eens niet op komen dagen. De zijkanten van de hoofdtribune zitten wel bomvol en daar zit de sfeer er goed in. Beatrix-time! Op koninginnedag was ik ziek, nu in de herkansing. Ik houd m'n kruit nog een beetje droog, omdat ik weet dat Beatrix een wat moeizame start heeft gehad door allerlei gedoe met arrangeurs. Hierdoor kwam het programma zaterdagavond NOG niet uit de verf, weinig City-momenten kunnen ontdekken. Maar ja, drie weken Amerika doet straks wonderen en dan komt in september alles weer goed, no doubt about it.
De avond eindigde met een topoptreden van Jubal, helemaal lekker. En toen kwam de finale, dit alles heb ik niet meer mee mogen maken. Je moet nou eenmaal keuzes maken in het leven. Ik heb begrepen dat de finale weer bol stond van mooie muziekstukken, prrrachtige toespraken, veel applaus en nog meer schouderklopjes. De SCVK heeft het verdiend! Vlekkeloos was het niet, kan ook niet (schrijf het dan ook niet), want dat kan ook haast niet op zo'n dag met zo'n uitgebreid en daarmee ingewikkeld programma. Al met al toch petje af. Ik zou zeggen, een nieuwe traditie is geboren. Maar volgende keer met veel meer "echt publiek" erbij die goed betalen, een vette pr-campagne en een toplocatie voor streetparade en avondprogramma. SCVK, van harte en op naar de 41, dat gaan jullie redden, ik weet het zeker!
En Joke, ik blijf fan, heeeeeeerlijk gespeakerd!
a.p.