Middelburg, ik ben er geboren en getogen. Heerlijk stadje, ben er gek op. Als sinds mn zeventiende ben ik er weg, maar kom er natuurlijk nog regelmatig. Uitgerekend daar werd het eerste DCN contest van het seizoen gehouden. Kan het mooier? En dus was ik er bij, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Lekker op het terrasje gezeten op de markt met uitzicht op het historische stadhuis waar ik alweer zeven jaar geleden ben getrouwd. Beetje rondgelopen en weer terug naar sportpark Veerse Poort, een vrij inspiratieloze plek midden in de polder aan de rand van een mooie nieuwbouwwijk met huizen waar ik mij in de toekomst wel zie wonen.

In Zeeland had iemand de windknop op tien gedraaid en nooit meer uitgezet. Heel de dag een harde wind, daar word je dus echt moe van. Lastig voor de guard, wel weer toepasselijk voor het thema van de show. Op de vier velden naast het stadionnetje werd er de hele dag gerepeteerd door de vier deelnemers. Onze achterburen van de Federatieband (met hun Co2-show) hadden ook last van de wind. Ik zag namelijk een prachtig decorstuk in de vorm van een wereldbol met daarop heel veel blauwe zee maar geen werelddelen. Dat is wel een heel somber beeld wat wordt geschetst door de Hagenezen. Maar wat blijkt, de hevige wind had de werelddelen weggeblazen! Co2 en Storm; het lag letterlijk en figuurlijk dicht bij elkaar.

Nog een veldje verderop was Juliana lekker bezig met ook al een natuur-thema: 'Luctor et Emergo', ik worstel en kom boven. De gevleugelde uitspraak van elke Zeeuw, waar ik zelf overigens weinig mee heb. (Ik roep het nog wel eens als ik wakker word met een kater.) Voor de jongeren onder ons; de uitspraak heeft natuurlijk vooral te maken met de strijd tegen het water en jahoor; daar zijn de zandzakken. Klaarblijkelijk niet gevuld met zand, want ze worden vrolijk door de lucht gegooid. Op het laatste veld was Calypso ook al lekker bezig. De Belgen vallen een beetje uit de toon, want zij doen niets met de natuur. Ze hebben voor een ander gezellig thema gekozen: 'Times of War', de strijd van een dorpje tegen een legioen boze Romeinen. Al dit fraais op vier velden naast elkaar.

Dat grote vraag, want vond ik er van? Nou? ik vond het vooral erg zwaar allemaal. Het zijn moeilijke, ingewikkelde, zware programma's die ik kreeg voorgeschoteld. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan, lijkt het credo van dit jaar. Het was over het algemeen al op een redelijk niveau en de uitvoering was ook best acceptabel, maar ik had regelmatig iets van: "poeh, poeh, poeh, waar ligt de antidepressiva." Ik vond de Federatieband verrassend gegroeid ten opzichte van vorig jaar, ze hebben ook maar direct de naam veranderd in FB drum & bugle corps. Dat klinkt inderdaad een stuk minder truttig. Ik vond vooral het einde heel bijzonder, niet omdat het toen afgelopen was, maar door de klokgeluiden die het dreigende einde van de wereld symboliseren, toch? Was best indrukwekkend en het was ook muisstil op de tribune.

Juliana begint met een gezellig ensembletje. Best leuk, maar een tikkeltje matjes en langdradig, ik denk dat het nog wel wordt opgeleukt tijdens de rest van het seizoen. Het corps neemt het over met een stevige start van de show, veel power en zoals gebruikelijk bij de Juliana's een goede drumline. Ik vond het -zo voor een eerste keer- wel vrij lastig om allemaal te volgen. Het zijn ingewikkelde arrangementen en het thema begon ook nog niet echt te leven, behalve toen de zandzakken voor de deur werden gelegd. Calypso heb ik alleen van de zijkant gezien, een volwassen groep met veel geluid die in mijn ogen eerder in de open-class dan in de a-class thuis hoort.

Jubal was voor mij de verademing van de avond. Ik vond het verschil met de overige deelnemers zeer groot (meer dan 5 punten), zei hij met een oranje bril. Ook best een zwaar thema, maar beter te begrijpen. Je ziet draaikolken, je hoort regen, belletjes en windgeluiden en de dreigende akkoorden komen regelmatig terug. Het klonk lekker zelfverzekerd en het ware Jubal is weer aan het opstaan. Het "Jubal-gevoel" wat ik vorig jaar pas in Italië had, had ik nu al gedeeltelijk in Middelburg. Ik had ook meer punten verwacht. Nou zegt dat verder niets voor de verdere opbouw van het seizoen, want de eerstvolgende keer dat we weer bij DCN te zien zijn is ook direct de laatste keer, pas in september tijdens de finals.

Tot slot nog complimenten voor de coolste line van de avond: de cymbal-line van Johan Friso. Deze jongens en meisjes vormen de gaafste cymbal-line die ik ooit heb gezien. Volgens mij is de oudste drie en kunnen ze allemaal net lopen, maar ze doen het met trots, passie en onvoorwaardelijke inzet. De helden van DCN! Al met al een aardige start van het seizoen. Een gevulde tribune en weinig gezeur over pasjes, afzetlinten en ander geneuzel om niets. Na de uitslag moest er natuurlijk weer iets gezamenlijks worden gedaan. Ze blijven het proberen. Na het debacle van "De Zee" ging iedereen er eens lekker voor staan. We kregen de drumcorps-oefening "power progression" of zoiets voorgeschoteld. Zo vals als de neten, maar het was hard en dat is het enige wat telt voor drumcorpsfans. De DM van Juliana stond te glunderen, vergat de "progression"volledig, maar gebruikte prachtige gebaren en maakte daarmee veel goed.

De wind is nooit meer uitgezet, maar het was een leuke dag, daar aan de kust, de Zeeuwse kust.

a.p.