Iedere zondagochtend gaat het weer van “bim, bam, bom”. Aangezien ik in het centrum van Dordrecht woon, heb ik in een straal van één kilometer zo’n vijf kerken om me heen. En die gaan iedere zondagochtend van “bim, bam, bom”, lekker door elkaar heen. Ik ben niet echt gelovig (ik geloof alleen in Jubal), maar tóch worden deze kerkklokken mij op m’n rustige zondagochtend opgedrongen. Ik maak er verder geen probleem van, want die kerken bestaan al ietsje langer dan ik, dus wie ben ik om hier een punt van te maken. Het is ook niet heel erg, het hoort nou eenmaal bij onze maatschappij, net als…… jullie voelen ‘m al komen…. muziekverenigingen.

Geluidsoverlast, want daar hebben we het over, bestaat al zolang er muziekverenigingen zijn. Maar de laatste jaren lijken de mensen die last hebben van geluid in groten getale toe te nemen. Afgelopen week werd het dieptepunt bereikt: onze vrienden van DAP Apeldoorn moesten naar de Raad van State om een besluit van de vriendelijke gemeente Apeldoorn aan te vechten. De ambtenaren van die gemeente hadden bedacht dat de muziekvereniging een boete van 500 euro moet betalen, iedere keer als ze buiten repeteren. Dit allemaal naar aanleiding van een gezellige buurtbewoner die horendol zegt te worden van de geluidsproductie van DAP Apeldoorn.

Ik dacht dat we in een democratie leefden. Daarin geldt dat de meerderheid bepaalt. Als het gaat om geluidsoverlast ligt dat in ons land anders. 99 procent van de omwonenden maakt er geen probleem van, die ene procent wél en die krijgt het voor elkaar dat een complete vereniging instrument-dood wordt gemaakt. Maar helaas zijn wetten, wetten en regeltjes zijn regeltjes, en daar hebben we er helaas iets te veel van. Eén persoon’s wil is in dit land wet. Te triest voor woorden! Dit geval staat helaas niet op zichzelf, er zijn veel meer van dit soort mensen. Deze mensen denken in een afgelegen chalet op een berg te wonen, maar vergeten de werkelijkheid: een rijtjeshuis, in een volgebouwde wijk, in een drukke stad, in één van de dichts bevolkte landen ter wereld. “Niets mee te maken”: De decibellen die worden gemeten komen boven een bepaalde norm uit…. “effe bellen met de gemeente” (want het lef om rechtstreeks contact op te nemen met de vereniging hebben ze vaak niet).

Er komt een mannetje van de milieudienst (prachtbaan!), houdt wat ingewikkelde apparaten de lucht in, schudt nee en bevestigt nogmaals dat de norm wordt overschreden. Op dat zelfde moment komt er een straaljager overvliegen, rijden er vijf opgeschoten jongetjes op een scooter zonder uitlaat voorbij en staan er op een voetbalveld verderop tien vaders hun kinderen keihard verrot te schelden. Deze vormen van overlast worden even niet gemeten door het apparaatje van die meneer met die prachtbaan. Maar zo gaat het wel!

Ook Jubal heeft er mee te maken, gelukkig is Jubal in een gemeente gevestigd die begrijpt wat voor waarde de club heeft voor de maatschappij. Namelijk honderden jongeren van de straat houden door ze een prachthobby te geven, om nog maar te zwijgen over de ”exportwaarde” van de club. Ook over Jubal komen klachten binnen, maar de ambtenaren en zelfs de burgemeester zélf proberen in alle redelijkheid een oplossing te zoeken voor het probleem. Dat gaat natuurlijk niet altijd zoals wij of zij dat willen, maar we komen er meestal wel uit en…..het kan altijd veel erger, zoals we zien in Apeldoorn.

Toch ben ik bang dat de klagende geluidsoverlast-mensen de komende jaren alleen maar zullen toenemen. We kunnen namelijk niet meer zoveel van elkaar verdragen, maken overal een probleem van en klagen ons rot. Een muziekvereniging is dan een makkelijk doelwit, dat wordt toch vaak gezien als een mal, oubollig stukje folklore dat in stand wordt gehouden door een paar rare zielepieten. Maar kom niet aan de plaatselijk voetbalclub, die is onschendbaar. In dat geval is alles mogelijk; veldje hier, subsidietje daar, clubhuisje zus, gesponsord toernooitje zo. Schreeuwende en lallende supporters? Tja, dat hoort er nou eenmaal bij!

We zullen er voor moeten waken dat wij, muziekverenigingen, niet als melaatsen behandeld gaan worden. Mocht DAP de strijd verliezen, dan is het tijd voor “actie, actie, actie.” Dan moeten we eens laten horen wat écht geluidsoverlast is, maar dan met z’n allen tegelijk. Ik hoop dat dat lukt.

a.p.