“Geachte aanwezigen, familie, vrienden, collega’s en vijanden. Wat geweldig dat jullie allemaal zijn gekomen om dit jubileum met mij te vieren. Dit had ik echt nooit verwacht! Als eerste wil ik natuurlijk mijn ouders bedanken, pa en ma, zonder jullie had ik hier natuurlijk nooit gestaan. Ik ben blij dat jullie nog in goede gezondheid zijn om deze mijlpaal samen met mij te vieren. Tja, honderd keer A.P., wat moet ik erover zeggen, lieve vrienden. Ik had niet echt een speech voorbereid, maar ik zal proberen om even kort terug te blikken op deze fijne jaren.
Het begon allemaal in 2004, op zaterdag 10 juli. Ik schreef een verhaaltje over afzichtelijke corpsjacks: een doorn in m’n oog, hier móest ik wat over schrijven. Daarna passeerden wekelijks alle denkbare onderwerpen. Van het WMC tot cymbals, van drummajors tot de finals, van de ledenvergadering tot de loterij, van de winterguard tot de Engelsen en van Jos tot Cor. Wie had kunnen denken dat al deze verhaaltjes, iedere keer weer, door honderden mensen werden gelezen. Als ik alle hits globaal bij elkaar optel zijn mijn columns ruim 50.000 keer bekeken. Leuk, maar alles is relatief. Zelfs het kleinste krantje van Nederland heeft hogere oplagecijfers en een TV-programma dat deze kijkcijfers behaalt, wordt direct geschrapt. Maar goed, ik doe het niet voor de aantallen , ik doe het voor de liefhebbers, jullie dus….
Vrienden, vijanden, jullie vragen mij allemaal wat m’n persoonlijke hoogtepunten zijn van de afgelopen jaren. Welnu, persoonlijk heb ik erg veel lol beleefd aan het verhaaltje over de inmiddels beruchte Airmax-Breather, een ademhaal-apparaatje dat vol trots in gebruik werd genomen door onze Zeeuwse vrienden. Ik had nooit kunnen vermoeden dat mijn -niet al te zware- analyse zoveel te weeg zou brengen. Iedereen zat op de kast voor een beetje lucht. Het was één van de vele keren dat ik hardop heb zitten lachen achter mijn laptop. Hier was de uitdrukking “lange tenen” voor uitgevonden, heerlijk. Hoe zou het eigenlijk gaan met die Breather? Verder heeft de column over General Effect in de “traditionele wereld” veel stof doen opwaaien. Alsof wij, drumcorps, G.E. hadden uitgevonden… nou inderdaad!
De best gelezen column heeft de titel: “rel”. Zeggen ze wel eens dat ik een sensatiezoeker ben, nou, jullie kunnen er ook wat van. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als ik een column de titel: “sex” meegeef. Maar goed, de inhoud loog er natuurlijk ook niet om. Alhoewel, als je het nu leest, gaat het eigenlijk weer nergens over… de tijd heelt alle wonden, zei m’n oma altijd.
Verder is dit natuurlijk hét moment om alle azijnpissers in deze zaal publiekelijk de grond in te boren. Maar, helaas mensen, dat doe ik niet. Want azijnpissers heb ik nodig. Sterker nog, als ze er niet waren, was mijn column volledig mislukt. Natuurlijk vind ik de kritiek wel eens overtrokken, dan had je m’n verhaaltjes half jaren negentig maar eens moeten lezen! Daarbij vergeleken ben ik nu net zo braaf als Jip en Janneke. (En dat lees ik heel veel.)
Tjongejonge, ik moet even bijkomen van deze enorme verrassing. Nogmaals, dit had ik in mij stoutste droom niet kunnen vermoeden. Laten we tot slot allemaal het glas heffen op het voortbestaan van A.P. Ja, jullie daar achter in die hoek ook. Kom op, niet zo zuur, gewoon dat glas omhoog… goed zo. Laten we allemaal vrienden zijn, we houden van onze hobby, de één kijkt er zo naar, de andere zo. Nou én! Zolang we elkaar nog niet fysiek de hersens inslaan, is er niets aan de hand. Het is een spel met woorden, soms wat kritisch, maar als je dát in deze huidige tijd al niet meer aan kan, moet je óf nog volwassen worden, óf gaan emigreren naar het meest rustige plekje op aarde. Ierland ofzo, het kan daar heeeel rustig zijn.
Met deze toch wel verzoenende woorden sluit ik deze speech af. Wellicht was dit de saaiste A.P. ooit, maar zo hoort een speech een beetje te zijn. Proost!”
A.P.