Jubal zit in Amerika, en AP (met vier vrienden) eindelijk ook. Na twee weken thuis nagels bijten en zenuwachtig rond m'n laptop dralen voor de laatste updates, kan ik nu met eigen ogen ervaren hoe het met m'n clubbie in de USA gaat. Na een behoorlijke vertraging donderdagavond laat aangekomen op JFK en dus ook direct het eerste contest in de buurt van New York hierdoor gemist. Dat begint lekker! Maar goed, er staat een hoop moois tegenover. Zo hebben we een geweldige auto mét DVD, een hotelkamer mét openhaard (het is buiten dertig graden), een Starbucks om de hoek én lopen we in polonaise van de ene ranzige hamburgertent naar de ander. Heerlijk, maar ik heb m'n eerst balans-dag al achter de rug, want ik zie m'n buik (verder) groeien.

Verder hebben we de eerste outlet-centers geplunderd en hebben we de Jan Toerist uitgehangen in het altijd geweldige New York City. Biertje voor 10 dollar en nog één en nog één op Rockefeller Plaza en een Chineesje gepakt in de haven met uitzicht op het Vrijheidsbeeld. Dikke mensen kijken, lachen en genieten. Kortom wat wil je nog meer???? Oh ja, dat is waar ook: we kwamen hier voor drumcorps in het algemeen en Jubal in het bijzonder. De Dodge Grand Caravan dus gepakt, TomTommetje aan en hops naar Wayne, daar repeteerde Jubal op een grote Military Highschool. Op de kaart lijkt het dichtbij, maar alles is hier ver weg, bijna drie uur later kwamen we aan. Ik moet zeggen; na al die verhalen deed het me toch wel wat om iedereen daar op dat veld te zien staan.

Jubal in Amerika, ik kan het nu dus met eigen ogen zien. Wat zijn de verschillen met Jubal in Nederland? Nou, dat zijn vooral de details, want het principe blijft hetzelfde: een veld met daarop zwetende Juballers, een toren ervoor met schreewende staffers. Natuurlijk is de omgeving anders, maar repeteren blijft repeteren. De details zitten 'm bijvoorbeeld in de kale koppen die ik zie. De helft van het corps heeft z'n kop kaal geschoren, erg modieus. Uiteraard is iedereen brons-gebruind door de fel schijnende zon en is het warm en vochtig. Ik heb een stapel kranten uit Nederland meegenomen, vol met verhalen over Jubal. Leden staan er verbaasd naar te kijken, ze beseffen niet half hoe er in Nederland wordt meegeleefd met de club.

Verder zie ik de bussen, de kooktrailer en de materiaaltrailer, dat doet me opnieuw wel wat. Het is dat clubje uit Dordt toch maar weer gelukt. Ook nog even de gymzaal bekeken, ik krijg spontaan nog meer respect van de jongens en meiden die dit al twee weken doen. Ik vertel maar niet dat onze hotelkamer bestaat uit een woonkamer, twee badkamers, twee slaapkamers, drie tv's een koelkast mét ijsblokjesmaker én een volautomatische gas-openhaard.

Het is de dag van Allentown, de club repeteert hard om een mooie show te brengen. Na ons repetitiebezoekje gaan ook wij dus op weg naar Allentown. De laatste keer dat ik daar was is alweer tien jaar geleden. De rit valt weer tegen, maar aan het einde van de dag komen we in het J. Birney Crum Stadium aan, alles ademt hier naar drumcorps. Echt heerlijk, alle herinneringen van tien jaar geleden komen weer boven. De mannetjes die voor de deur nog kaarten proberen te verkopen, de ellenlange straat die volstaat met tientallen trailers en bussen, het aparte plein met de boosterstands en natuurlijk dat prachtige veld met die schitterende tribune. Het enige verschil met tien jaar geleden is, dat nú Jubal er is.

We gaan kaartje kopen, super-value. Nou, dat klinkt goed zou je zeggen. Maar als we ons vak E opzoeken blijken we op de min twintig te zitten. Maakt niet uit joh, ik wil toch een beetje rondlopen, beetje kletsen, beetje kijken, beetje Hotdogs with Kraut eten. En als Jubal als eerste aantreedt is er nog voldoende plek, dus schuiven we illegaal even door naar een keurige plek op de 45. Daar zitten we dan: duizenden kilometers afgelegd om Jubal te zien. En wat doen ze? Een slechte show brengen. Dank je feestelijk, ik blijf voortaan wel thuis! Viel dat effe tegen. Komt het door de uitvallers, het intensieve schema, het warme weer? Het zou allemaal kunnen, maar dit was niet best. Gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt, anders was het nog extra pijnlijk voor me geweest om me hier uit te kletsen.

De leden balen zichtbaar en vrezen voor de score die, merkwaardig genoeg, toch weer een paar punten hoger ligt. Maar echt opschieten doet het niet. Dat niets zo veranderlijk is als drumcorps, blijkt de dagen daarna maar weer. Op de "rust-dag" worden de neuzen weer dezelfde richting opgezet, en wat gebeurt er in Michigan City? Hops, negen punten erbij na de beste show van dit seizoen. En waar was AP? Die zat op dat moment in de ge-aircode wagen te balen dat het tóch weer verder rijden was dan gedacht. Gemist dus. Dan maar een hotelletje zoeken. Nu tik ik in de auto mijn verhaaltje en zijn we op weg naar Madison. Een paar drumcorps-momentjes hebben we dus gemist, maar dat gaan we de komende week helemaal goed maken, reken maar! Jubal zit op de goede weg en die weg gaan we helemaal volgen. Heerlijk, maar eerst even stoppen voor een hamburgertje bij Applebee's.

AP