Tjonge, dat was lang geleden. Afgelopen zaterdag weer eens een ouderwets avondje taptoe meegemaakt. Ik was er wel aan toe. Even geen betweterige drumcorps-evenementen met patserige drumcorps-jasjes.... Nee, gewoon lekker een taptoetje met plaatselijk publiek. Natuurlijk wel met een paar drumcorps, want anders blijf ik thuis. Ver rijden was het ook niet, want Wilhelmus uit Sliedrecht vierde het 75 jarig jubileum. Van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal! Een mooie mix van korpsen trad aan, dus we gingen er eens lekker voor staan, want zitten was op het tijdstip dat ik aankwam niet meer mogelijk. Een succes dus, maar met een entree-prijs van twee euro (waar zie je dat nog) kan je je er ook geen buil aan vallen.
Mooi veld, van de plaatselijke korfbalvereniging begreep ik, leuke tribune, weelderige bar (biertje één euro!) en.... geen regen. Kortom, een feestje voor de ware muziekliefhebber. Een dame zegt me vriendelijk gedag bij het kopen van de kaartjes, hierna word ik direct opgevangen door een nieuwe alleraardigste dame. Of ik lootjes wil kopen? Ik geef aan dat ik dat wel wil onder voorwaarde dat volgende keer regio-genoot Jubal ook weer wordt uitgenodigd op deze taptoe. In haar enthousiasme om zoveel mogelijk lootjes te verkopen, zegt ze me dat direct toe, dus behalve die mega-hoofdprijs (een weekendje Barcelona) heb ik nu waarschijnlijk ook een nieuw optreden voor de club binnengesleept.
Inderdaad Jubal was een avondje vrij, een beetje de krachten opsparen voor de komende drukke maanden, zeg maar.... En dus liep half Jubal rond op deze taptoe, niet omdat ze het zo gezellig vinden om op een taptoe rond te lopen, maar natuurlijk vooral omdat de collega’s uit Hilversum wél acte de présence gaven. Tientallen spionnen in zwarte jassen stellen zich verdekt op en wachten tot de concurrent het veld betreedt. Dat kan nog wel effe duren, want ze zitten natuurlijk laat in het programma. Vrijwillig verplicht moet de rest dus ook bekeken worden en dat is best leuk, want normaal kom je daar nooit aan toe.
De volle tribune zit ook “zwaar boeiend” te kijken. Een typisch taptoepubliek dat gezellig “door-bebt” als een muziekvereniging op de toppen van haar kunnen aan het “presteren” is. Regelmatig kreeg ik het idee dat de korpsen op het veld als een soort achtergrondmuziekje dienden voor het gezellige samenzijn op de tribune. Even is de aandacht erbij als een muzikant op z’n giegeltje gaat. Het arme schaap wordt gewoon ronduit uitgelachen door het publiek. Zeker vijf minuten zitten mensen elkaar nog aan te stoten: “zag je dat, die viel hard, hahahahah”. Als ze zijn bijgekomen van dit kleine drama, is de show voorbij. Tijd om op te staan, bonnen kopen, en hops naar de bar voor een kartonnetje bier. Halverwege de volgende show komen ze weer terug, storend vinden ze hun weg weer terug naar de zitplaatsen en dat zonder enige gêne. Sterker nog, er wordt onderweg vrolijk gezwaaid en geroepen naar vrienden en bekenden die verderop op de tribune zitten.
En die korpsen maar spelen en lopen. Tja, wat viel me verder op, zonder nu een truttig taptoe-verslag te moeten schrijven. Nou, bijvoorbeeld de homo-act tijdens de show van Jong Holland. Ja, mensen jullie lezen het goed.... Twee jongens in de pit weten het publiek te vermaken met een nogal merkwaardig standje. Ze gaan achter elkaar staan, beginnen aan een soort parings-dans en weten intussen ook nog gewoon door te spelen. Echt heel knap! Zeer sensueel uitgevoerd ook en het publiek is weer even geboeid.
En dan natuurlijk de grote vraag waar iedereen op zit te wachten, wat vond ik van “ze”... Beatrix was natuurlijk de hoofdact van de avond en dat hebben ze ook waargemaakt. Ze sprongen er ten opzichte van de overige deelnemers met kop en schouders bovenuit. “Kom op AP, hou op met dat geslijm”, hoor ik jullie denken... Nou goed, ze beginnen met een slaapliedje en weten dat thema gedurende de hele show aardig vast te houden. De eerste klap van de show is zwaar ongelijk, maar ik ken korpsen die daar op dit moment ook nog last van hebben (ahum). Muziek van Stan Kenton kan in potentie veel vuurwerk opleveren, toch spat het in Sliedrecht niet echt van het veld af. Pas aan het einde van de show wordt het tempo hoog opgevoerd en wordt er een knap staaltje loopwerk afgeleverd. Ik vond Trix de afgelopen twee jaar veel beter, maar het is pas begin juni. Dit wordt gewoon weer een goed en degelijk product van de huyidige DCE-kampioen, waar de rest weer volop tegen aan kan gaan boksen. Ik denk, zoals velen ook al hebben geschreven, dat wij een zeer interessante competitie krijgen dit jaar, inclusief die Engelsen. Het kan alle kanten op gaan, maar dit jaar is maar één kant de juiste....
A.P.