Vechten in Frankrijk

31 januari 2006

AP

Laatst, met al die rellen in de voorsteden van Parijs, moest ik denken aan een berucht Jubal-optreden, alweer zo’n tien jaar geleden. Op een mooie zaterdag vertokken de bussen voor een weekendoptreden naar het Noord-Franse plaatsje Tourcoing. Klinkt zeer idyllisch, maar je wilt er nog niet dood gevonden worden. Het had overigens niet veel gescheeld of dat laatste was ook gebeurd. Opa AP vertelt uit eigen werk….

Frankrijk was in die tijd (we spreken over de jaren ‘94/’95) al niet echt populair binnen de club. Maar goed, een weekendje weg met de club is altijd wél leuk. Een grote tas met drank en voedsel ingepakt, korte broek aan, en hops… karren met die bak. Ouderwets gezellig in de bus, natuurlijk, zoals het hoort. En na een ritje van een paar uur tekenen de contouren zich af van Tourcoing. Wat ik me ervan kan herinneren is dat het centrum best gezellig was, alleen de wijken eromheen waren zwaar beroerd. Eigenlijk zie je dat in heel Frankrijk. Troosteloze flat-kolossen, beton, asfalt, schotels op het dak en verder niets. Normaal gesproken wordt Jubal door het plaatselijke comité zo’n wijk ingejast  “om op die manier voor wat afleiding te zorgen voor de verveelde jeugd.“ In Tourcoing stond dat niet op het programma, gelukkig maar: gewoon een streetparade met taptoe op de markt. Niets mis mee…

Je ziet het wel vaker: een nerveuze organisatie die koste wat kost de finale wil oefenen. Ik begrijp het nooit zo goed: het leidt namelijk altijd tot chaos en het principe blijft hetzelfde. Namelijk allemaal het plein op, lang wachten, en allemaal het plein weer af. Toch wilde Tourcoing niets aan het toeval overlaten. Na aankomst kregen wij een plaatselijke school toegewezen en vandaar was het een paar straten lopen naar het plein, waar dus geoefend moest worden. In eigen kleren stonden we daar, zoals gebruikelijk, te wachten en te genieten van de taferelen van gestresste Fransmannen. Totdat de sfeer plotsklaps verandert. (Jullie merken het, ik bouw de spanning op.)

In het publiek staan die verveelde jongetjes uit de buitenwijken van Tourcoing. Ze lopen een beetje te treiteren en vervelend te doen bij onze guard-dames. Niets bijzonders, totdat één persoon iets onduidelijks gooit tegen het achterhoofd van…….. Albert. Een tip voor verveelde jongetjes: Als je dan toch wat wilt gooien, doe het NIET tegen het achterhoofd van uitgerekend Albert. Maar goed, het gebeurde toch. Het bleek een batterij te zijn, even later volgt een aansteker. Niet echt prettig dus. Daarna gaat het snel, Albert stapt uit de rij, grijpt een jongetje uit het publiek, houdt hem boven z’n hoofd en laat ‘m als een baksteen op de grond vallen. In één keer komen uit alle straten nog meer jongetjes en vervolgens ontstaat er een tafereel wat je het beste kan vergelijken met een gevechtscène uit Asterix en Obelix (oef, boem, knal, pats) Mijn persoonlijke rol ging niet verder dan: “Kom op Albert, pak ‘m!” Anderen leden van het christelijke showkorps Jubal slaan er lustig op los.

Kortom, het liep nogal uit de hand. Het oefenen van de finale wordt snel gecancelled en we moeten letterlijk vluchten naar de school waar we ons zouden omkleden. Die verveelde gastjes weten die school natuurlijk ook te vinden en blijven buiten wachten. Wij binnen, zij buiten en een zenuwachtig bestuur er tussenin. We waren krap een uur in Tourcoing. Dan komt het plaatselijke comité naar ons toe, die hier schijnbaar vaker mee te maken heeft gehad. Zij raden ons af om op te treden en hebben de politie gewaarschuwd. Ik kijk naar buiten en zie inderdaad tientallen agenten in twee rijen tegenover elkaar opstellen. Een rij tussen de omkleedruimte en de bussen, wij lopen er tussen door, de verveelde jongetjes worden met pijn en moeite op afstand gehouden.

Anderhalf uur later zitten we weer op de snelweg op weg naar…. Dordrecht. Ik zeg maar zo: optredens in Frankrijk kunnen mij niet kort genoeg duren!

AP