Geheel in stijl is Jubal aan het naseizoen begonnen! Gewoon door vet te winnen op het nu al gerenommeerde topconcours “De Grote Prijs Stad Dordrecht”, georganiseerd door "Meet the Top". Winnen: ik ben er gek op, het maakt me niet uit hoe, als we maar winnen. Het aantal punten? Oh, geen punten? Ah joh, maakt me niet uit, als die beroemde bokaal maar in ons clubhuis staat te glimmen. Volgende week “De Grote Prijs Straat Jan Ligthartlaan.” Die winnen we ook, ik merk het aan alles. Overigens voelen wij ons echt niet te goed om in de toekomst ook mee te doen aan “De Kleine Prijs Dorp Lekkerkerk.” Dweilorkesten, symphonie-orkesten, drumcorps, showbands, strijkkwartetjes, kapellen, boeren en buitenlui. Iedereen kan mee doen, we gooien het op één hoop, ‘ruim denken’ heet dat, iedereen kan winnen. Het liefst Jubal natuurlijk, en zo niet, dan het Alumnicorps, want die kunnen ook makkelijk aan de competitie mee doen. Geachte organisatie, verbindt aan uw streetparade of taptoe een prijs… en Jubal komt graag bij u langs. Maarrrr… voor niks gaat de zon op!

Want DCN en DCE? Tja, het beginnen een beetje tweederangs tournooitjes te worden. Karige glasplaatjes en een lullig vlaggetje van een paar tientjes kan je daar winnen…. en eeuwige roem. Hahaha, sorry hoor, daar trappen wij niet meer in. We gaan alleen nog voor de ‘big bucks’. Want bij “De Grote Prijs Stad Dordrecht” (vanaf nu DGPSD, ik tik me rot) kon je namelijk harde knaken verdienen die bovenop de onkostenvergoeding er al met al een zeer symphatiek dagje van maakten. Dat de leden uren moesten wachten, hangen en nog meer wachten, dat nemen we op de koop toe. DCN en DCE kosten alleen maar geld. “Ons” geld wordt door DCN en DCE over de balk gesmeten door juryleden op te leiden en ze vervolgens de hele wereld over te sturen naar onbeduidende wedstrijdjes. Maar wat blijkt uit het “DGPDS-concept”? Je hebt helemaal geen juryleden meer nodig. Dus ook geen hotels, reiskosten, dineetjes, biertjes. Gewoon de instructeurs van alle deelnemende korpsen een pen en papier geven –ze zijn er toch- en die maken uit wie er wint. Uiteraard mogen ze hun eigen korps niet beoordelen, stel je voor. Simpel, goedkoop, effectief, ik zou bijna zeggen briljant. Ook geen getrut met allerlei sub-sub-sub categoriën zoals ‘visual high effect performance’ of hoe al die ellende ook mag heten. Nee, gewoon wie had de beste show, punt uit.

Je kan er van zeggen wat je wilt, maar de heren van “Meet the Top” die overigens -voor de duidelijkheid- helemaal niets met Jubal te maken hebben, weten het stoffige muziekwereldje wel aardig op te schudden. Daar houd ik van. Zaterdagavond was het dus zover, ik weet zeker dat er op de tribune heel wat mensen zaten met een gevoel van: “Dit wordt helemaal niks”, of iets positiever: “Ik moet het nog zien”. De heren van ‘Meet the Top’ hebben heel wat kritiek over zich heen gekregen. Even voor de duidelijkheid: ik zet ook mijn vraagtekens bij een aantal zaken rond dit evenement, maar bij mij overheerst toch de gedachte dat elk nieuw initiatief om ons muziekwereldje een boost te geven omarmt moet worden. Er is heel wat lef, moed en doorzettingsvermogen nodig om dit voor elkaar te krijgen. Alle lof dus. Bestaande organisaties zien het niet zitten en werken eerder tegen dan mee. En toch is het gelukt! ‘Meet the Top’ heeft al laten weten met een evaluatie te willen komen, ook dat vind ik positief. Want het idee is goed, het evenement was aardig, maar een aantal zaken ging niet goed.

Als eerste de toegangsprijs. Het hele middengedeelte van de tribune kostte 32 euro 50. Dat zijn voor Nederland ongekende tarieven. Voor dat geld heb je ook al een kaartje voor bijvoorbeeld taptoe Edinburgh. En met alle respect voor onze Meet the Toppertjes, Edinburgh heeft nog net iets meer allure en een beter deelnemersveld dan DGPSD. Ik heb heel veel mensen horen klagen over dit toptarief. Ikzelf vond het ook veel te veel. Natuurlijk waren er goedkopere kaartjes, zelfs voor de achtertribune. Onbegrijpelijk dat daar kaartjes voor worden verkocht, alle korpsen spelen tegenwoordig nog maar naar één kant. Net zo onbegrijpelijk dat ik toch wat mensen aan de overkant zag zitten. Hoe gaat zoiets bij het bestellen van een kaartje: “Schat, zullen we fijn aan de achterkant gaan zitten? Dan zien we lekker niks.” Resultaat van deze hoge tarieven? Een slecht gevulde tribune. Sommige vakken waren zelfs helemaal leeg. Het enige juiste besluit werd vervolgens genomen: Iedereen in het stadion mocht verhuizen naar de beste stoelen, zodat het toch nog redelijk gevuld was. Ik vraag me wel af wat die enkeling er van vond die toch die 32 euro 50 heeft betaald, ik zou me enigszins bekocht voelen.

Dan de streetparade, ik was er niet bij, ik haat streetparades. Behalve als ik het vanaf een terrasje met veel drank en goede vrienden kan bewonderen. En daar was zaterdag geen sprake van. Nou klinkt het organiseren van een streetparade vrij simpel: je zet een paar korpsen achter elkaar en wandelen maar. In de praktijk –weet ik uit eigen ervaring- is het organiseren van zoiets een logistieke ramp, zeker met zoveel korpsen. En zo geschiedde. Resultaat voor de leden: wachten, hangen en vervelen. Die arme schapen waren zich om elf uur al in hun uniform aan het hijsen voor een streetparade die pas drie uur later begon, dat kan echt niet.

Ander heikel puntje: Meet the top bepaalt kennelijk in ‘petit comité” wie de toppers zijn in Nederland die mogen meedoen aan DGPSD. Dat is natuurlijk behoorlijk arbitrair. Het is afhankelijk van persoonlijke voorkeur, beschikbaarheid, geld en afstand. Daarnaast zijn er korpsen die weigeren mee te doen aan wedstrijden (behalve het WMC). Dus tja, wat is de top? En is er volgend jaar weer een hele andere ‘top’? Ik heb afgelopen zaterdag in ieder geval heel wat toppers gemist, waaronder het Amerikaanse Phantom Regiment dat wel prominent op het affiche stond. En wat heeft deze prijs nu eigenlijk te maken met de Stad Dordrecht, waar zijn we nu eigenlijk kampioen van geworden?

Tot slot het juryverhaal, tja, daar kan ik nu een ontzettend lange boom over op gaan zetten, maar heb daar eigenlijk niet zoveel zin. De jury-opzet is natuurlijk behoorlijk primitief, maar aan de andere kant vind ik de jury-opzet bij drumcorps-wedstrijden weer volledig doorgeslagen, dus ik ben er nog niet helemaal uit. We kunnen in ieder geval stellen dat deze “grote prijs”nog niet heeel erg serieus wordt genomen, maar jongens, dat was bij DCE in 2001 met het Evolutionkorps en West Coast Sound niet anders en kijk waar die organisatie nu staat. (Nu het prijzengeld nog!)

Verder wil ik nog even zeggen dat ik zeer gecharmeerd was van de Rijnmondband met hun schaak-show. Eindelijk eens een ‘traditioneel korps’ dat een verhaal probeert te vertellen. Ik miste alleen nog de guard, verder was dit bijna drumcorps, maar ik besef dat dit natuurlijk weer vloeken in de Rijnmondkerk is. Hoe dan ook, een eervolle vermelding. Nou goed, nog eentje dan. De Floraband heeft nog steeds ‘by far’ de lekkerste bak muziek. De leden hebben de Michael Jacksonshow inmiddels 638 keer moeten brengen, maar daar was niets van te merken. Gewoon wéér lekker om te horen, over het ‘zien’ laat ik me niet uit!

Conclusie van dit nieuwe wedstrijdconcept. Wat zullen we er van maken? Een beetje vreemd, maar wel lekker. Althans, met wat goede aanpassingen smaakt het naar meer, ga zo door!

a.p.