AP in de USA

08 augustus 2011

AP

Het is fijn om bij mijn club in de USA te zijn. Jubal doet het goed. Toen ik aankwam viel me direct de warmte op, met die vochtigheid erbij lijkt het net of je permanent in een Turks stoombad aan het lopen bent. Als ik mijn beklag doe bij de leden word ik uitgelachen. "Dit is niets van wat wij eerder hebben meegemaakt", krijg ik als antwoord. In het zuiden was het inderdaad veel warmer met temperaturen die oplopen tot 40 graden. Als je dan een show moet lopen en de zon breekt ineens door, dan stort alles letterlijk in. Om aan dit klimaat te wennen, heb je wel een tijdje nodig. Juballers zijn het vliegtuig uitgerold en zo ongeveer direct het veld opgestuurd. Ik probeer hier constant de schaduw op te zoeken, de leden kunnen dat niet doen. En daarom heb ik zoveel respect voor de club. Niemand loopt te piepen of te mauwen, ze gaan er gewoon voor.

Intussen heb ik ook al mogen ruiken aan de prestaties van de grote jongens. In Allentown waren ze allemaal, toch heb ik maar twee DCI corps gezien. Ik werd door anderen voor gek verklaard. "Waarom ga je niet de hele avond op de tribune zitten?". Sorry, die tijd heb ik een beetje gehad en in Indianapolis zie ik alles drie keer voorbij komen. In Allentown was ik net een dag bij de club en ik vond het veel leuker om in die bekende bar om de hoek bij het park lekker bij te kletsen en te bieren met m'n vrienden. Scout Alumni en goede vriend Albert raadde me wel aan om naar de show van de Madison Scouts te gaan kijken. Wij samen de tribune op.

Eerst nog naar Blue Stars kijken. "Is het wat?", vraag ik aan Albert. "Mwoah...", is het antwoord. Ik ga er toch maar lekker voor zitten met m'n mega-icecream in mijn handen. Blue Stars is een drumcorps dat ontzettend veel decorstukken gebruikt, iets waar ik normaal gesproken van walg. Maar ik laat bijna m'n ijsje uit mijn handen vallen als het spektakel op gang komt. Een beetje duistere muziek, maar wat een spektakel. De decorstukken vormen een soort hoge brug waar overheen wordt gerend en onderdoor wordt gelopen. Springen, vliegen, door elkaar heen, het is echt onbeschrijfelijk, wat ongelofelijk gaaf is dit! Albert geeft toe dat Blue Stars enorm is verbeterd ten opzichte van een paar weken geleden. De samples en andere elektronische effecten vliegen om je oren, maar het past zo mooi in het geheel. Vind je het gek met een Bose-speaker installatie van vele tienduizenden euro's (schat ik zo in.) Dit is iets waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen, wat zijn we thuis dan aan het prutsen en rotzooien.

Dan komen de Scouts op, het publiek wordt wild, dat is altijd zo in Allentown, waar de tribune voornamelijk is gevuld met drumcorps-veteranen. Het hele seizoen wordt al gesproken over de closer van hun show: "Empire State of mind" van Alicia Keys. Maar daar moet ik nog even op wachten, eerst de opener. Wauw, het publiek wordt gek, dit is voor mij drumcorps, genieten met de grote G. Wat opvalt is opnieuw het permanente gebruik van elektronica, bij de Scouts doen ze dat vooral met zware bass-geluiden, die het nog voller maken dan het al is. Als "Empire State of Mind' begint wordt het publiek al gek en wij ook. Hoe kom je er op om zo'n nummer te gaan spelen? Popnummers worden in een drumcorps-jasje al snel zo truttig. Niet bij de scouts, ze brengen een eigen versie die mij vanaf het begin een brok in mijn keel bezorgd. Dit is zo ongelofelijk goed bedacht, verschillende tempo's, stijlen met heerlijke 'right in your face'- momenten. Ik moet happen naar adem, krijg tranen in m'n ogen, kijk naar links en zie dat Albert het ook niet meer droog houdt. Alles komt tijdens dit nummer naar boven, de drukte rond het jubileumjaar, het feit dat we met onze club toch maar 'effetjes' in de USA zijn, m'n meisjes die thuis in hun bedje liggen, al die levende drumcorps-vets om me heen. Sorry, dan laat ik me even helemaal gaan. De laatste keer dat drumcorps mij zo heeft gegrepen was in 1994 toen ik voor het eerst de oversteek maakte en alles geweldig vond. Nu, 17 jaar later is het er weer! Ben zo onder de indruk dat ik vergeet te klappen en te gillen, dat doen we volgende keer dan maar. De echte drumcorps-kenners vinden 'het wel OK', maar vinden het te makkelijk, te ouderwets, te weinig uitdaging. Het zal wel, dit is waar drumcorps ooit voor bedacht is! Heerlijk, je zal er maar tussen mogen lopen, dan ben je bevoorrecht. Martijn jongen, grote klasse, ik kan je wel zoenen!

Na de Scouts volgen nog vele drumcorpsen, maar ik ben er even klaar mee. "Ik hoef niets meer te zien", zeg ik tegen een nog bijkomende Albert. We verlaten de tribune en lopen een kwartier zonder iets te zeggen naar de kroeg. Ik weet het, hierdoor mis ik een hoop andere toppers. maar ik kan het gewoon niet aan. Emotioneel wrak dat ik ben....

Terug naar de club die loopt te 'zuurpruimen' na een matige show. Ik zie het niet, ik heb in het vliegtuig een oranje bril opgezet en die gaat op Schiphol pas weer af. AP is 'mister Jubal' en geen slecht woord over m'n clubje in de States, want dan ben ik gelijk klaar, loop ik door en ga ik weer genieten. Ik ben zo onwijs trots dat we er staan. En natuurlijk, ik hoor en zie ook wel dat het nog lang niet goed genoeg is, zeker als je dat afzet tegen al die anderen drumcorps die van een andere planeet lijken te komen. Maakt niet uit, het gaat om Jubal. Kijk naar jezelf, wat we doen, wat we nog gaan bereiken in Amerika en in september in Europa. En ik weet het zeker, in september breken wij in Dordt in Kerkrade de tent af. Jubal zal dingen laten zien die in Europa nog nooit zijn vertoond. Die meiden en jongens beseffen amper wat ze meemaken, het is aan de oude garde om ze af en toe duidelijk te maken dat ze met iets heel bijzonders bezig zijn.

Gaan we de Open Class finals halen? Geen idee, het zou geweldig zijn. En als het niet lukt? Dan is het ontzettend jammer, maar ook niet meer dan dat. Presteren is belangrijk, daarom zijn we ook naar Amerika, maar onze jonge leden het drumcorps-virus bijbrengen is misschien net zo belangrijk. Ik hoor jonge gasten zeggen dat ze ook willen 'lopen'. Kijk, dat moeten we hebben. Die kennis komt allemaal weer terug in Nederland, zonder de illusie te hebben dat we in Europa ooit op het niveau kunnen komen dan wat ik nu hier zie.

Jullie merken het, ben er redelijk vol van allemaal, ook vol van al het eten trouwens. Ik wil proberen om nog een verhaaltje te schrijven aan het einde van de tour.

Het is genieten, het is prachtig, het is mooi. Jubal gogogo!!!!!!