Zie je nou wel? Er is afgelopen zaterdag in Eindhoven helemaal niets gebeurd. Het vuurtje dat na mijn vorige column door een iets overspannen CGN-medewerker werd aangewakkerd, was dus helemaal nergens voor nodig. Blijf me er over verbazen hoe een column uit z’n verband wordt gerukt. Van vlaggenmeisjes waarbij de hersenen nog vol in ontwikkeling zijn, kan ik dat nog wel begrijpen, maar van CGN zelf? Die zouden toch beter moeten weten. Mijn column zou van negatieve invloed kunnen zijn op de sfeer tijdens de CGN finals. Men was bang voor een verdere escalatie op de tribune. Zoals wel vaker werd mijn schrijfsel veel meer macht toegedicht, dan het in werkelijkheid voorstelt. Het bleef rustig.... natuurlijk! Sterker nog, het was gewoon doods. Niemand durfde meer te roepen, schreeuwen of gillen. En alle Bianca’s, Lianne’s, Sonja’s, Petra’s, of hoe al die dansmariekes ook mogen heten, moeten voortaan helemaal hun schattige, doch grote mondjes houden. Ophef om niets, ga koken ofzo.

Ik was dus zaterdagavond in Eindhoven. Na m’n auto aan de andere kant van de stad geparkeerd te hebben, werd bij de ingang mijn rood-wit-blauwe toegangsbandje omgedaan door een alleraardigste mevrouw van de organisatie. Hé, zo kan het dus ook! Direct rechts afslaan, de winterbar in waar ik luidruchtig werd verwelkomd door vrienden en collega’s. Tijd voor een ouderwets avondje winterguard, maar echt ouderwets werd het niet, vond er eerlijk gezegd weinig an. Ben zelfs vroegtijdig weggegaan. Zo werd ik helemaal gek van de zwembadgeluiden in die mega-galmbak, ik snap niet dat je in zo’n hal een hele dag fatsoenlijk kan functioneren. Wat een slechte akoestiek! CGN-medewerkers zitten maandag massaal bij Beter Horen om het geruis en getuut uit hun oren te krijgen, dan kan niet anders. Daarnaast ben ik (samen met m’n glas bier) zo’n vijftig keer aangestoten en omver gelopen door opgewonden, gillende, slecht opgemaakte, naar zweet stinkende en tikkertje spelende meisjes in iets te pikante pakjes waardoor je ze amper durft aan te kijken. (Of waren het jongetjes?) Weer bier over m’n uiterst kekke en iets te dure, spiksplinternieuwe zomerjackie, grrrr.... Ik werd daar zo kriebelig van, dat ik na de magistrale optredens van The Pride en Beatrix m’n zomerjackie heb aangetrokken en naar buiten ben gevlucht. Heerlijk die frisse lucht en wat een rust...

Een aantal optredens heb ik mogen bewonderen. Natuurlijk Jubal’s trots van deze winter: Jubal Indoor Percussion. Wat hebben die jongens en meiden de boel op stelten weten te zetten afgelopen seizoen. Vanuit het niets doorstoten naar de top en dat in relatief korte tijd. Helaas kwam dat er zaterdag niet uit. ’s Middags was het niet best en ’s avonds was het niet goed genoeg. Kennelijk zaten de drummers al met hun gedachte bij het zomerseizoen dat ook al in volle gang is en het winter-programma behoorlijk doorkruist. Is dat erg? Helemaal niet. Jubal Indoor Percussion heeft zichzelf op de kaart gezet, de belangrijkste titel, de Europese, is binnen en verder is er enkel hoog gescoord op alle wedstrijden waar aan mee is gedaan. Een beter ‘test-jaar’ kan je niet hebben. De evaluatie met de leden zal stevig worden, want in de praktijk blijkt het toch wel moeilijk te zijn om diverse activiteiten te combineren. Maar ze hebben het wél gedaan, shakootje af! (Dat geldt overigens ook voor de jongens en meiden van de winterguard die ook een top-prestatie hebben neergezet.) Zaterdag was het vuur en de passie bij JIP er een beetje uit. Tikkeltje rommelig, een speaker die niet aanstaat, een botsinkje, balansprobleempjes. Nee, dit was het net niet, maar nog steeds geweldig, bleek ook uit alle enthousiaste reacties..

European X daarentegen wist wel op het juiste moment te sprankelen. Heb genoten van de jongens op het veld, heb me wel een beetje zitten ergeren aan de pit die echt in schril contrast stond met de fielddrums. Zo stond er een behoorlijk bourgondische jongen met bretels achter een keyboard die het zo druk had met ‘lachen en plezier maken’, dat hij vergat stokken in zijn handen te hebben. Ik houd nooit zo van ‘nep-plezier’, wat ook naar voren kwam tijdens een opzwepend liedje voorafgaand aan hun show. ‘I’ve got a feeling’ moest de tribune opzwepen, oh wat haat ik dit altijd. Tot ergernis ook van de door mij zeer gewaardeerde presentator die er bovenuit probeerde te komen. Hij stopte er maar mee, liet per ongeluk z’n microfoon aanstaan, waardoor het publiek werd getrakteerd op een ferme en oprechte GVD. Zeggen ze wat over asociale Jubal-supporters! CGN-medewerkers zélf lopen door een microfoon te schelden, schande! (Nee hoor, helemaal begrijpelijk, ik had persoonlijk die cd uit het apparaat getrokken en theatraal door midden gebroken. Maar ik begrijp dat dat niet past in de respectvolle wereld die CGN heet.) Maar nogmaals, buiten dit alles, had European X een complete en volwassen indoor-show. Muzikaal was Jubal nummer één, maar overall waren de X'ers de terechte winnaars van deze avond.

De grote winst na dit seizoen is dat European X en Jubal de indoor-percussion competitie volwassen hebben gemaakt. Met alle respect voor Percussion Unlimited, zij hadden jarenlang het alleenheerschap bij gebrek aan serieuze concurrentie. Maar met ‘een gezellig vriendenclubje dat eens in de drie weken bij elkaar komt’ red je het niet meer, tijd voor een spoedvergadering in Loon op Zand zou ik zo zeggen. Leuk zo’n serieuze competitie, maar dan moet CGN het ook serieuzer gaan nemen. Uit alles blijkt dat Indoor Percussion bij CGN wordt gezien als een gezellig pauze-nummer. Het winterguardpubliek loopt massaal weg (rrrrrespect man!) en de herrie kan beginnen. Als de grote jongens besluiten volgend jaar weer mee te doen moet er wel wat veranderen. Zo moet CGN af van die belachelijke tijdslimiet-regel. De focus bij Jubal lag op het laatst alleen nog maar op het zo snel mogelijk op- en afbreken van de pit, want die penalties bleef de club achtervolgen. Volledig in de stress begonnen onze muzikanten aan hun show. Ik heb het eens zitten bekijken, maar de manier waar op het nu gaat, slaat echt nergens op. Er is een verticale middenlijn, een soort startlijn, waar je met heel je zooi achter moet gaan staan wachten. Pas als de voorgaande unit aan de andere kant van die lijn helemaal weg is, mag je op teken van een stropdas de lijn passeren, dan gaat de tijd in. Dit alles, om “de vaart in het programma te houden.” Maar dit slaat kant noch wal! Als een unit z’n spullen al op het gemakje kan gaan neerzetten, terwijl de andere unit op z’n gemakje alles aan het weghalen is, gaat het net zo snel en een stuk relaxter. Snappen jullie mijn analyse? Verder zijn de faciliteiten voor drumlines om in te slaan en te soundchecken ronduit beroerd, dit moet beter. Verder denk ik dat het beter is om de competitie eerder te eindigen, begin maart ofzo, zodat units die ook ’s zomers aan de bak moeten meer rust en ruimte krijgen (= eigenbelang). Ook wordt het tijd dat CGN en IPE opnieuw om de tafel zitten, want twee competities in deze toch al marginale activiteit zal diezelfde activiteit nooit sterker maken. Alle ego’s aan de kant en samenwerken, lijkt me prachtig passen in de vredelievende CGN filosofie. Omdat ik uit betrouwbare bron heb begrepen dat de deelnemers de regels maken en niet CGN zelf, zou ik deze A.P. regels maar snel op de agenda zetten van het eerstvolgende, almachtige CGN congres. (Ik kan niet.)

Terechte winnaar in de open class was The Pride. Zoals jullie weten typeer ik winterguard altijd als ‘vlaggen in een sporthal’. Bij The Pride was dit absoluut niet zo, wat opgevat kan worden als een groot compliment. Stoere A.P. zat ademloos en met een brok in zijn keel te kijken naar die fantastische show. Wat een bloedmooie en stijlvolle meiden ook, werd spontaan verliefd op iedereen. Die kleine hijgjes bij het vangen van een ’25-je’..... zeer spannend. De dans, de emotie, de échte glimlach, de aangrijpende muziek, het was fenomenaal. Zelden zoiets moois gezien, heb de ballen verstand van de internationale verhoudingen, maar volgens mij liggen er duidelijke kansen voor The Pride in de USA! Aankomende zomer tien Pride-meiden bij Jubal erbij en de Europese titel is opnieuw binnen...

En nog even over die glimlach en dan met name de nepglimlach, kennelijk heb ik hiermee een taboe doorbroken, want hier werd ik afgelopen zaterdag zeer veel over aangesproken. Feit blijft namelijk dat meiden een nepglimlach opzetten. Als jij namelijk zo’n houten geweer op je poezelige voetjes laat vallen, heb je pijn en kan je wel janken. Maar nee, je blijft glimlachen. Is dat een echte glimlach? Nee, die is nep! In de roze CGN-wereld heet dat trouwens ‘performen’. Weer wat geleerd. (Als m’n dochtertje weer eens met open knieën huilend komt aanrennen: “Niet huilen schat, performen!!!!”)

Ook Beatrix heb ik mogen bewonderen, wederom zeer onder de indruk van hun show. Volgend jaar alleen een iets betere muzieksamensteller aannemen, want de nummers liepen constant door elkaar heen. Oh, hoorde dat? Sorry, vond het ronduit irritant, wel artistiek verantwoord natuurlijk. Volgens mij heeft Beatrix betere shows gebracht deze winter, want ik zag opvallend veel op de grond kletteren, on-Beatrix, de leden weten normaal gesproken alles te vangen, al wordt de rifle van de maan gegooid. Prachtig vlaggenblok aan het einde met ‘onze’ Over the Rainbow. Ook van deze show werd ik zeer enthousiast, maar iedereen op de tribune wist en voelde dat de kaarten al waren geschud.

Daarna ben ik dus weggegaan. Had ook geen zin in ellenlange lofzangen en toespraken die je beter kan bewaren voor het jaarlijkse personeelsuitje. Die arme leden maar weer wachten en ze hadden al zo’n ‘hangdag’ achter de rug. Het winterseizoen is gelukkig voorbij, oh wat verlang ik naar de zomer. Het paascamp komt eraan, dát wordt genieten! Mag weer lekker koken, mijn passie, en lieve Juballertjes, de curry wordt nog heterderder dan vorig jaar...

a.p.