Soms heb je aan het begin van het seizoen zo’n gevoel. Zo’n gevoel van: “Nou, dit zou ‘m best wel eens kunnen worden.” Ik heb dat gevoel zeker niet elk seizoen, maar ik had ’t bijvoorbeeld ook in 2006; het jaar dat we voor het laatst Nederlands en Europees kampioen werden. Datzelfde gevoel had ik dit jaar en 't begon tijdens het paaskamp in Someren. Ook toen dacht ik: “Nou, dit zou ‘m best wel een kunnen worden.” Waar dat gevoel vandaan komt? Geen idee. Misschien de programmakeuze, de spelersgroep en natuurlijk ook een beetje ‘wishful thinking’. Ik kocht champagne, want dat brengt geluk, en toen kwam hét spannendste moment van het hele jaar: de uitslag. Ik heb net het filmpje van die uitslag bekeken en ik kan weer janken. Jubal is opnieuw Europees Kampioen. Geweldig! Het hing in de lucht, ik voelde het, maar het moest wel even afgemaakt worden. In Dordt werd de voorzet gegeven, tijdens Prelims kwam ‘ ie op de paal terecht, maar uiteindelijk wisten we ‘m op finals snoeihard in te koppen. Yeah!!!!!!!

Ik merk dat ik duidelijk een dagje ouder word. De spanning op zo’n dag kan ik moeilijk meer verdragen, ik ben een emotioneel wrak. Pijn in m’n keel, pijn in m’n buik, hartkloppingen, janken om alles en nog wat, wat is dat toch? Wat doet die stomme hobby met me? Ieder jaar weer neem ik me voor om me niet zo te laten meeslepen in het spelletje, en dan breekt die laatste zaterdag van september aan en dan begint de ellende. Shows kijken kan ik niet meer met een normale blik. Ik ben alleen maar aan het vergelijken: Wat is beter dan Jubal, wat is slechter dan Jubal. Waar staan we, kunnen we winnen, welke fouten maakt Jubal, wat doen we goed. Genieten? Dat is moeilijk, dat doe ik eerder in het seizoen en misschien, heel misschien als we winnen, want dan hebben we een toegift waar geen druk meer op staat en waar alle remmen los kunnen gaan. Nou, die toegift kwam. En inderdaad, toen was alle spanning weg en heb ik heerlijk kunnen kwijlen bij al het moois dat Jubal te bieden heeft. De staff compleet uit z’n pannetje, de leden met een big smile en supporters die elkaar nog aan het oprapen zijn van spanning en vreugde.

De uitslag was, zoals dat hoort op een DCE finals, wederom verrassend. Het is altijd anders dan je denkt. Want; Juliana, Juliana toch! Ik schreef vorige week dat Juliana misschien, heel misschien nog aansluiting bij de top zou kunnen vinden, als ze een hele gekke week zouden hebben. Nou, dit moet een doldwaze week zijn geweest, want een vierde plaats met onder je Northern Star én Beatrix, dat is werkelijk ongelofelijk. Juliana had dit seizoen een geweldige show, de beste die ik ooit van de Zeeuwen heb gezien (en ja, ik loop al bijna 25 jaar mee in het wereldje). Het feest moest gigantisch zijn geweest. Toen ik zondagochtend mijn lieve meisjes bij opa en oma in Middelburg ging ophalen, zag ik volgens mij de laatste Juliana’s uit clubhuis De Molen strompelen. Geniet ervan en zorg ervoor dat je die aansluiting bij de top niet kwijtraakt. Maak er een stabiele club van zonder enge conjuctuurbewegingen. Volgend jaar moet Juliana weer beter, het liefst met een man of twintig meer!

Trixers gaan over het algemeen goed om met verlies. Ik heb daar respect voor, want ik kan dat maar matig, jullie kennen me. Ik begin altijd te zeiken en te zeuren dat er niets van klopt en dat Jubal had moeten winnen, omdat dat nou eenmaal altijd moet. Beatrix gaat daar in het openbaar veel galanter mee om. (Achter de schermen heb ik zo een vermoeden dat het na zaterdag iets anders ligt.)Als je het verhaal op hun site leest, dan krijg je bijna (bijna hè..)een brok in je keel. Deze mensen hebben met z’n allen een hele emotionele dag gehad en hebben een moeilijk seizoen afgesloten met een megashow waar ook het oranje vak massaal voor ging staan, zoals het hoort natuurlijk. En dan een zesde plaats, een middenmoter. Is dat Beatrix? Is het terecht? We kunnen er lang en breed over praten, iedereen weet dat Beatrix een matig seizoen heeft gehad. Misschien waren het de aanloopproblemen, misschien was de ‘achterstand’ niet meer te herstellen. Ik heb in ieder geval de laatste maand met open mond staan kijken naar de progressie die het corps uit Hilversum heeft doorgemaakt. Hoe is het mogelijk! Nooit opgeven, doorgaan, gewoon doorgaan. Beatrix was in mijn ogen beter dan Northern Star en had samen met Juliana en Senators moeten strijden om de derde en vierde plaats, met een miniem puntenverschil. Het mocht niet zo zijn, de ontluistering op de tribune was gigantisch. En dan na afloop de moed en kracht nog hebben om Jubal te feliciteren. Diepe buiging. Het heeft even geduurd, maar ik heb uiteindelijk dit seizoen kunnen genieten van een heerlijke Trix-show. Top, of zoals ze in Hilversum zeggen Tob! Een nieuwe website, een nieuw bestuur, een nieuwe staf, een nieuw jaar, nieuwe kansen; the only way is up!

Weten jullie nog dat er vorig jaar zo’n ophef ontstond over mijn column naar aanleiding van finals. Iemand had dat ding vertaald en in Engeland gingen ze helemaal over de zeik, dat waren een paar fijne weekjes. De strekking van de Engelse reacties was dat “Engeland de komende jaren zou blijven domineren.” Nederland bleef achter in de ontwikkeling van drumcorps en het zou alleen maar erger worden. Welnu, daar geniet ik eigenlijk nog het meest van. Jubal heeft laten zien dat Nederland weldegelijk nog meetelt en dat kwaliteit en kwantiteit, hét ideale recept voor drumcorps, prima samengaan. De DCE Finals beginnen steeds meer een strijd tussen landen te worden. Hoe vaak ik zaterdagavond mensen heb gehoord die zo ontzettend blij zijn dat ‘de titel weer in Nederland is’. Ook dat hoort bij het spelletje.

De Engelse deelnemers waren in de meerderheid, maar wisten niet te winnen. De shows zijn goed, weliswaar met een hoog copie-gehalte, en zeer strak uitgevoerd. Daar kan ik best van genieten. Maar ik raak er niet van in extase. Dat ligt waarschijnlijk aan het aantal leden. Bij mij doet massaliteit ook nog wat, dat klinkt misschien heel ouderwets, maar het is echt zo. (Bij de Dagenham Crusaders heb ik mijn laatste stukje stemband wat over was, definitief naar z’n grootje geholpen.) Ik moet een verstikkend gevoel krijgen bij drumcorps, zo’n gevoel dat je volledig overdonderd wordt door geluid en show van de 10 tot de 10. Dan blijf ik, met alle respect, de Engelse shows toch te veel gepriegel op een postzegel vinden. Met enkel en alleen keiharde hits waarbij de hoofdrol is weggelegd voor de concertbass-speler. (Zullen we die grote trom in de pit verbieden bij korpsen onder de dertig leden? Zoooo vermoeiend.) Ik word er helemaal zenuwachtig van. Toch heb ik best kunnen genieten van Kidsgrove Scouts, maar ik vond het niet gewedlig. ’s Middags riep ik nog met m’n grote mond tegen iemand: “Als wij daar van verliezen, ren ik naakt het veld op.” (Gelukkig zei ik er niet bij of dat na prelims of finals zou gelden.) Het begin, met het kloppende hart, was zeer sterk en ook heel goed gevonden. Datzelfde geldt voor het einde: wat een mooie, harde sound uit deze relatief kleine brass, heel knap. Maar bij het middenstuk dwaalde ik toch een beetje af, en dat zou toch niet moeten bij een ‘kampioensshow’.

Tot slot nog een paar dingetjes die me opvielen. Kan iemand Millennium uitleggen dat het niet persé de bedoeling is om twaalf minuten keihard door die toeters te scheuren. Tjesus, dat ging maar door. Dinamica, dinamica per favore! Hoe zou het zijn met FB, snappen ze nu eindelijk dat ze het anders moeten gaan aanpakken. Waar was de glans van Senators (waarschijnlijk de boot gemist)? Andy de speaker was weer geweldig! En WMC-Jo heeft het ook super gedaan, een gouden duo en slim bedacht om het Limburgse publiek te vertellen dat er meer is dan een WMC-systeem, gelukkig maar zou ik bijna zeggen. Hoogtepunt was natuurlijk Dagenham Crusaders, vijf figuren en drie nummertjes, maar in één woord: geweldig! Jubal Alumni’s opgelet?

Dit magische seizoen zit erop, een nieuw seizoen breekt aan. We moeten verder, we moeten hoger, we moeten door. Daarom wil ik graag eindigen met een gedicht uit 1936 van de technisch leider van destijds, D. Schotel. Want toen ging het net zo...

Beloven wij hier met elkaar: Wat er ook moge gebeuren, Wij blijven trouw nog menig jaar, d’Oranje Groene kleuren! We gaan vol moed de toekomst in. Steeds beter zij ons streven. Juicht allen mede, één van zin, Lang moge Jubal leven!

A.P.

p.s. Nog een dingetje voor als jullie het er niet mee eens zijn: Een winnaar heeft altijd gelijk!