Winnaars en verliezers

07 september 2009

AP

Aan de DCN finals deden afgelopen zaterdag een record aantal deelnemers mee, maarliefst zeventien korpsen op het veld. Volgens mijn favoriete speaker waren het “allemaol winnaars”, maar de echte fan weet wel beter. Op dit evenement vindt namelijk de eerste echte afrekening plaats. Een dag dus met winnaars en verliezers. En om maar direct met het meest pijnlijke te beginnen: Juliana was de verliezer van de avond. Best gek, want ze hebben een perfecte show, maar de uitslag viel ze zwaar tegen. De jury van dat uit de hand gelopen dorpsfeest in Kerkrade (WMC) besloot in juli nog dat de show van Juliana veel beter was dan die van Beatrix en Jubal. Tja, en dan ga je als zelfverzekerde vereniging toch hopen dat andere jury’s daar ook zo over denken. Juliana hoopte minimaal op aansluiting bij de top twee en als het effe meezat, misschien gewoon een eerste of tweede plaats. Dat zou een stunt zijn geweest! Het mocht helaas niet zo zijn.

Het moet zo langzamerhand een trauma worden, want het is al vaker gebeurd. Ieder jaar weer die vette worst en als het er dan écht om gaat, dan lukt het niet meer. Althans tot nu toe, want we hebben nog een Europees Kampioenschap voor de deur. Aan het repeteren kan het niet liggen. Als ik de site mag geloven dan wordt het product alleen maar beter en beter. Twintig beats er bovenop, geen enkel probleem. Sets veranderen? Daar draaien de Zeeuwen hun handen niet voor om? Waar ligt het dan aan? Repeteren concurrerende korpsen effectiever in het naseizoen, slaat de hoogmoed toe? Of ligt het gewoon aan een jury die er niets van begrijpt. Hoe dan ook, dit moet een behoorlijke kater zijn. (En zo niet, dan heb ik ‘m bij deze gecreëerd.) De frustatie was duidelijk te horen. Net voordat Jubal met de toegift begon, hoorde ik de klanken vanaf de parkeerplaats. Maar een compliment is ook op z’n plaats. Want Juliana is de “dark horse” van dit seizoen en zorgt voor behoorlijk wat zenuwbultjes bij andere korpsen. Als je dat voor elkaar krijgt, dan ben je goed bezig.

De winnaar van de avond, dat is niet zo moeilijk natuurlijk, was Jubal. De mooiste maand van het jaar is begonnen en we zijn gelijk lekker van start gegaan. Jubal is Nederlands Kampioen, dat klinkt goed en vertrouwd. Zoals het hoort, zou ik bijna zeggen. Laten we Jong Jubal ook niet vergeten die al vier jaar op rij de pot weet te pakken, een knappe prestatie waar niet te lichtzinnig over gedacht moet worden. De loodzware glazen prijzen zijn veilig overgebracht naar het clubhuis, dat steeds meer op een kristalwinkel begint te lijken met al dat glaswerk van de laatste jaren.

Het optreden van Jubal is als een volledige roes aan me voorbij gegaan. Ik stond –zoals vrijwel altijd bij de DCN finals- op een kloteplek, waardoor ik geen ‘right in your face-show’ kreeg. Het eerste nummer was vrij zwak, veel kromme lijntjes (en kromme lijntjes zijn geen lijntjes), en behoorlijk wat individuele fouten. Kennelijk is het eerste optreden na de zomerstop nog effe wennen voor de leden. Gelukkig herpakt de groep zich snel en komt het corps aardig op dreef. Ik heb genoten, net als het publiek, maar na afloop zie ik bij de leden weinig vrolijke gezichten. In ieder geval gerustellend om te constateren dat dit kennelijk niet het maximaal haalbare is. Met de Engelsen op komst, moeten we immers nog hard aan de bak. Want het zal toch niet weer gebeuren, dat die prijs met de boot naar de overkant gaat.

Tja, wat vond ik verder van de DCN finals? Nou, ik geloof dat ik best een aardige dag heb gehad. Ik heb veel leuke optredens gezien, ook een paar zeer matige optredens. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te zien, zo heb ik me voor de verandering eens volledig gestort op de A-class, de eerste divisie van de drumcorpscompetitie. Ik moet zeggen, ik heb me best goed vermaakt. Uiteraard was het af en toe ook billen knijpen en oren dicht, maar dat hoort er een beetje bij. Avalance is de eerste die ik zie op deze mooie nazomerdag. Het corps staat onder leiding van twee DM’s, een tikkeltje overdreven voor zo’n kleine groep, maar beter te veel dan te weinig zeg ik dan maar. Avalance brengt een sportshow, ik had ‘m ook al in Huizen gezien. Wat opvalt is dat sommige passages behoorlijk laag zijn geschreven, waardoor je bijna niets hoort, behalve een beetje geroggel uit een tuba. De ballad is nogal ‘dun’ . Avalance speelt “we are the champions”, nou..... nog even niet. Geeft ook niet, de club staat in ieder geval weer op het veld.

Nieuw voor mij was de show van Showband 75 uit Leidschendam, kijk dat ligt direct een stuk beter in het gehoor. Frisse, swingende arrangementen, veel dynamiek, we hebben hier te maken met echte muzikanten. Visueel is het allemaal wat braafjes. De guard doet nog wat spannends met klapstoeltjes (blijft een populair attribuut), de ballad is zeer fraai en voor je het weet is het voorbij. Een lekkere “lay back” show die goed te begrijpen is en doordoor lekker wegkijkt. Bravo! Over de Heartliners kan ik vrij kort zijn: iets met een klok, iets met gegil en iets met horror en dat allemaal op standje moeilijk. Wat doen die Duitsers zichzelf aan. Kan iemand ze (in het Duits) vertellen dat moeilijk niet altijd beter is, meestal niet trouwens.

Tot slot in de A-class onze Friese vrienden van Con Spirito, die hebben het wél begrepen. In Huizen alleen van grote afstand mogen horen, dat overkomt me niet nog een keer. En dus zat ik op het puntje van mijn comfortabele kuipstoeltje om van dit grote, stoere corps te mogen genieten. De muziek is een feest der herkenning, de ballad (Desparado als ik het me goed herinner) was werkelijk prachtig. Alleen jammer dat op het ultieme line-up moment zoutig wordt stilgestaan. Visueel is het behoorlijk veilig allemaal, kleine stapjes, langzame figuren, beetje jaren tachtig. Ook zie ik heel wat individuele fouten, leden die nog net een stapje doorlopen enzo. Een balansprobleem tussen pit en field, maar verder? Helemaal prima, het is genieten. Volgend jaar open-class, iets harder over dat veld lopen en werken aan individuele kwaliteiten. Dan gaan we aan dit mooie corps nog heel veel plezier beleven. Terechte winnaar!

Dan de langverwachte Open Class. Je zou verwachten dat het dan alleen maar beter en beter wordt. Dat is niet helemaal het geval. FB uit Den Haag staat op het veld, de eerste keer dat ik ze zie dit jaar. En dat is maar goed ook. Want als dit het niveau van finals is, hoe moet het dan in april en mei zijn geweest? Zij spelen het moeilijkste muziekprogramma dat ik ooit heb gehoord. Misschien is het speciaal ontwikkeld voor hoogleraren in de muziekwetenschappen. Aangezien ik dat niet ben, begrijp ik er geen bal van. De leden veranderen tijdens het optreden van uniform,van het vertrouwde rood transformeren ze zich in een Star-Trek-“beam me up Scotty” -pakje. Ik zou graag wat complimentjes willen uitdelen, maar sorry, ik kan ze echt niet verzinnen. Misschien mag ik met een tip eindigen. Terug naar de tekentafel en een programma ontwikkelen dat past bij het niveau van de groep. Dan wordt het voor de leden veel leuker, en ook –we zouden het bijna vergeten- voor het publiek, want aan de vragende blikken op de tribune te zien, was ik niet de enige die even miste was de essentie van dit optreden was. Het was buitenaards (kijk maar wat je ermee doet)!

Jong Holland is de volgende: Kan de overgang groter zijn? Nee! Iedereen raakt uit de merkwaardige trance die is ontstaan na het wazige FB-gebeuren en kan op adem komen met een heerlijke drumcorpsshow. Hier is onze hobby voor bedoelt. Ik heb vorige keer al de nodige veren uitgedeeld, dus ik wou het hier maar bij laten. Starriders heb ik helaas moeten missen, ik moest even gaan kijken hoe ‘hot’ m’n eigen clubje was bij hun warming up. Tijd daarna voor de top drie. Juliana is inderdaad stappen vooruit gegaan, nogmaals een prima show. Lekker strak, eigenlijk alles wat ik al een paar keer eerder heb geschreven, dus laat ik niet in herhaling vallen.

Beatrix is op dreef, dat is te zien. Ze bijven op hun site maar schrijven over alle problemen die ze hebben gehad, maar dat gezeur moet nou maar eens stoppen. Qua show is daar in ieder geval niets meer van te merken. Dus alle problemen aan de kant en knallen maar! Beatrix heeft zoals ieder jaar een prima show en het gevangenisthema is goed gekozen. Op de tribune ontstaat discussie over het verschil tussen Juliana en Beatrix. Er zijn behoorlijk wat mensen die Juliana veel strakker en dus beter vinden. En inderdaad, mischien is 2009 niet het allerbeste Beatrix-jaar. Maar ik vind het best meevallen en de verschillen worden, met de DCE-finals op komst, steeds kleiner. Dus straks lachen ze nog het hardst van allemaal, wat nou problemen?

Jubal wist vrijwel alle prijzen mee naar huis te nemen. Het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen dat ik het puntenverschil wat aan de kleine kant vond, maar ik snap ook wel dat het ‘lekker spannend’ moet blijven. Ik wil nog graag even stilstaan bij de opvolger van het verdronken gezamenlijke muziekstuk ‘De Zee’.... First Kiss. Ik had m’n column over dit nieuwe debâcle eigenlijk al klaar, maar wat bleek; het was best een aardige uitvoering. Nog geen kippenvelmoment, daar is heel wat meer voor nodig, maar zeker niet onverdienstelijk. De toegift was lachen, lekker op het veld meegenieten met de leden. En toen liep een mooie dag alweer op z’n einde. Het was fijn, goed georganiseerd en erg gezellig. DCN chapeau (da's Frans)!

a.p.