“Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje....” Ja mensen, jullie lezen het goed. Omdat m’n eigen clubje weer geen optreden had, en ik ook nog eens een heerlijk weekendje vrijgezel was, leek het mij een fantaaaaaaastisch idee om naar de mooiste taptoe van het jaar te gaan (namens Korpsmuziek.nl alvast gefeliciteerd met de prijs) in het wonderschone, supergezellige, zonovergoten Den Bosch, of beter gezegd; ’s Hertogenbosch. En dan ook het volledige pakket, inclusief streetparade. Ik kan jullie nu alvast verklappen, ik heb samen met een goede vriend een geweldige dag gehad. Dat begon op een gezellig terrasje waar we tijdens de lunch alle korpsen voorbij zagen marcheren. Korpsen waar we nog nooit van hadden gehoord, zoals Cornu Copiae (klinkt als een exotisch drankje: “doe mij twee Cornu Copiae’s mét ijs”), maar natuurlijk ook de bekende toppers. De verschijdenheid is groot, dat geldt ook voor de kwaliteit, goed dat we een fris biertje voor ons hadden staan waar we van de schrik soms even snel een slok van konden nemen.

Maar we kwamen natuurlijk voor de taptoe in stadion De Vliert. Wat een toplocatie! Dat we daar nog nooit eerder zijn geweest met DCN of DCE! En nu komt het mooie, in het programmaboekje vertelt de burgemeester dat in dit stadion niet alleen gevoetbald kan worden, evenementen als taptoes moeten hier veel meer gaan plaatsvinden. DCN en DCE, bellen!!!!!! Maar goed, terug naar de taptoe (mede mogelijk gemaakt door Mexico FM). We hadden kaartjes gekocht voor de hoofdtribune, toen we een uur van te voren aankwamen (“ we lijken wel gek”) zat de tribune al barstensvol. Gelukkig konden we toch nog twee stoeltjes vinden, mooi in het midden. En toen begon het lange wachten. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een hele taptoe op de tribune heb meegemaakt. Meestal loop ik een beetje rond en ben met m’n eigen club bezig. Nou, ik ben er nu achter: het leven van een taptoebezoeker is hard. Wat een lange zit is dat zeg!!! Al m’n zitvlees is afgesleten. Maar goed, vol zat het, een paar duizend man schat ik. Ook de zijtribune zat bijna vol. De eerste taptoe Den Bosch, naar aanleiding van het jubileum van de plaatselijke muziekvereniging Amantius, was nu al een succes.

De speaker was een oude bekende; namelijk de oude stadionsprekert van het Wereld Muziek Concours in Kirchrai, gelukkig hij leeft nog! Wat een zaligheid om de mooie stem van Jack Schiffelers weer eens te horen. Echter een beetje gênant was ’t ook. Jack (met geel, blauw, groene stropdas) is kennelijk nog zo vol van de honderd edities WMC die hij heeft mogen presenteren, dat hij zich meer in Kerkrade waande dan in Den Bosch. De man had het nergens anders over dan over het WMC, en we waren toch echt op de jubileumtaptoe van Amantius. WMC hier, WMC daar, onze buurvrouw -een aardig mens uit de omgeving- had nog nooit van het WMC gehoord, dus die zei: “waar heeft die vent ’t de hele avond over.” Ook ik begon me er echt aan te ergeren, ik heb al niet zoveel met het WMC en dan word je er constant mee geconfronteerd. Leuk voor de organisatie ook!

Verder wist good old Jack alles op correcte wijze aan elkaar te praten. De start van het programma kwam wat traag op gang. De avond begon met een presentatie van alle korpsen, en dat duurde en duurde maar. We waren al bijna een uur verder en toen moest de werkelijke taptoe eigenlijk nog beginnen. Opvallend was verder dat de speaker namens de korpsen moest meedelen dat ze allemaal een nieuwe show hebben ingestudeerd (voor het WMC, jaaaahaaaa), dus dat het misschien her en der nog niet helemaal goed uit de verf komt. Wat is dat nou? Krijgen we nu ook korting? Ach ja, op zich wel grappig, weten de traditionele korpsen ook eens (in de vier jaar) hoe dat voelt.....

Maar toen, hè hè, mocht Exempel uit Empel (blijft grappig) beginnen. Een maand voor het WMC kunnen we natuurlijk geen zoete broodjes meer gaan bakken, het is tijd voor een oprecht oordeel. En wees nou eerlijk, daar heb je als korps meer aan, dan aan gestrooi met obligate complimentjes. Daarnaast gaat de tijd dringen, want over een maand gaat het spektakel in Kerkrade beginnen. Gelukkig zitten een hoop Den Bosch-deelnemers in het laatste weekend, hebben ze nog een paar weken extra om te repeteren. Geen overbodige luxe....

Exempel, in rood-wit-zwarte uniform, doet ook mee aan dat evenement in Kerkrade en zij hebben zichtbaar hun show helemaal op orde. Een mooie klank van de toeters, fijne muziek. Ze noemen zichzelf “the forces on the field”, tikkeltje overmoedig want ik vond het vooral braaf en zelfs gezapig. Ik had ook al direct zo’n gevoel van: “hoe kom ik deze avond op dat klotestoeltje door.” Verder niets mis mee, maar er is niet zo veel blijven hangen bij ondergetekende.

Dan onze vrienden uit het noorden van het land. Om te beginnen Pasveer. Een sterke originele start achter in het veld met een snelle draai rond vijf grote bassdrums, tikkeltje mystiek, erg bijzonder. Dat ziet er veelbelovend uit. Maar daarna krijgen we eerlijk gezegd een beetje het bekende liedje van Pasveer, veel ge-ren, af en toe een oerkreet, goede effecten waar het publiek enthousiast op reageert. De percussionbreak is grappig, de vijf grote trommels worden omgebouwd tot drumstel, maar oei, oei, oei, wat een enorme rammelbak. In combinatie met de kleine trommeltjes uit het veld is het helemaal niet meer om aan te horen. Dit kost nog wel een paar weekjes om dat gelijk te krijgen, is ook best moeilijk. Maar goed; met de waarschuwing van de speaker op zak, nemen we het maar voor lief. De show is lang nog niet zo strak (kromme lijnen, zoekende leden) als we gewend zijn, en de originaliteit begint ook een klein beetje op te raken. Hebben ze er nog wel zin in in Leeuwarden?

En datzelfde geldt ook een beetje voor Advendo. Jullie weten het, ik ben fan van dit mooie, grote korps uit Sneek. Maar hoe durf je een “nieuwe” show te verkopen die bestaat uit het beste van de afgelopen vier jaar. Tuurlijk, het is allemaal weer in een nieuwe jasje gestoken, maar hierdoor krijg je niet echt een “vernieuwend” programma. Ook hier is het weer veel van hetzelfde met dezelfde trucendoos. Muzikanten in lange lijnen die hard door elkaar heen rennen en er dan aan de andere kant weer zonder kleerscheuren uitkomen. Deze circus-act kennen we zolangzamerhand wel. De opening is wel gaaf. Drie lijnen die naar elkaar toelopen, waarbij de leden elke keer dreigen om te vallen. De brass is lekker vet en knalt er goed in, zoals alleen Advendo dat kan. Maar nogmaals, ik had Advendo graag alleen nieuwe nummers horen spelen. Ik had er meer van verwacht. En tot slot jongens; er zullen vast weer heel veel dames aan hebben gewerkt, maar ik vond het oude uniform veel mooier. (Toch blijf ik van jullie houden!)

En daarom, extra waardering voor Adest Musica, zij durven wél om met iets compleet nieuws op de proppen te komen. Moeilijke, zware muziek uit The Musketeers, maar fantastisch mooi uitgevoerd met leuke effecten. Vooral het zwaardgevecht is knap gedaan. Gezamenlijk inzetten na een stuk silent drill blijkt nog wel een brug te ver. Ik zie asymmetrische firuren bij een traditioneel korps? En nog goed ook! Ik zie een pit, een beetje duf, maar wederom goed. Ik hoor onherkenbare, maar prachtige arrangementen. Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is drumcorps! Ik heb echt genoten van Adest Musica, voor mij de absolute verrassing van de avond. En ook het publiek is onder de indruk. Aan het einde van de show krijg ik wel even een wegtrekker, maar dat kan er ook mee te maken hebben dat ik al vanaf twee uur naar muziekkorpsen zit te kijken en luisteren.

Waar alle Juballers natuurlijk benieuwd naar zijn (ik weet zeker dat jullie hiernaartoe hebben gescrolld) is het optreden van Beatrix. Na een speakertekst van zo’n drie kwartier waarin wordt uitgelegd wat voor emoties je krijgt bij een gevangenis (gewoon een tijdje zitten toch?), kan het beginnen. Na de verhalen, roddels en wazige youtubefilmpjes, waren m’n verwachtingen –eerlijk is eerlijk- vrij laag. En als je het zo bekijkt, vond ik het meevallen! Het is vooral nog erg rommelig allemaal, leden zijn zoekende, het voetenwerk in de ballad is niet om aan te zien en de snares hebben nog wel wat clean-sessies nodig. De bass-line loopt met zo’n blik rond van: “waarheen, waarvoor?” Half juni is nog steeds niet alles ingevuld, ik vind dat echt niet meer van deze tijd. Het programma Alcatraz is zwaar, ingewikkeld en dus on-Beatrix, daar is bewust voor gekozen, maar de overgang is voor mij wel erg groot. Het thema moet ook verder uitgewerkt worden, want een gevangenis is in geen velden of wegen te bekennen. De mensen om me heen kunnen er al helemaal geen chocola van maken, ze konden geen enkel klap-moment ontdekken. Verder staat de guard weer op eenzame hoogte, alles gaat een kilometer de lucht in en wordt ook gevangen, blijft knap. De brass is een stuk kleiner geworden, de power is er niet minder om. Tja, wat gaat het worden. Ik moet het nog even op me in laten werken. Ze hebben wederom moeilijke maanden achter de rug, maar dat zegt niets. Het zijn wat dat betreft net Duitsers...

En dan.... KenG, die flikken ‘t weer. In het WMC-jaar zijn ze op oorlogssterkte en weten ze als enige korps de tribune op z’n kop te zetten. En terecht, wat een ge-wel-dige show!!! Dit zijn echte muzikanten. De man die dit arrangement heeft geschreven verdient een pluim, lintje en oorkonde met grote, rode strik. De show die alle muziekemoties moet uitbeelden is eigenlijk niet meer dan een potpourri van bekende deuntjes die achter elkaar worden gespeeld. Maar de uitvoering is magistraal. Dat geldt nog niet voor een paar zeer ingewikkelde stukken, zoals riverdance, die er soms nog met moeite uit komen, maar als dat wordt geperfectioneerd staat hier opnieuw een WMC kampioen. (In de Showband-divisie, dat wel. Zeg dat er nou eens eerlijk bij in plaats van net doen of je het hele WMC hebt gewonnen. )Toch nog een puntje van kritiek. De figuren blijven van een behoorlijke oubolligheid, wat dat betreft doen de jongens uit Leiden nog steeds hetzelfde als twintig jaar geleden. En misschien moeten ze op dat punt een workshopje volgen bij de vrienden van Adest. Maar ja, die muziek hè, die doet alles vergeten... En die hele interne financiële crisis? Dat was gewoon één grote dekmantel. Onze WMC-speaker kreeg kippenvel, fijn om te weten!

De finale hebben we aan ons voorbij laten gaan, het was wel weer mooi geweest. Volgende keer weer? Jazeker, maar dan iets meer tempo in het programma. Korpsen moeten echt sneller afmarcheren en niet nog een half showtje voor het publiek opvoeren. Complimenten voor de organisatie, elk jaar zo’n jubileum a.u.b!

Tot slot nog even de conclusie, altijd lekker na een te lang “rapport”. Exempel: te braaf. Advendo en Pasveer, hoge verwachtingen niet waargemaakt. Adest Musica; zeer verrassend. Beatrix: moelijk en moeizaam. K&G: op eenzame hoogte, vooral muzikaal gezien. Ben benieuwd of er de komende maanden nog wat aan gaat veranderen. Doe er je voordeel mee, en zo niet, ook prima!

a.p.