Het ligt altijd gevoelig om een verhaaltje te schrijven over conculega Beatrix. Je doet het namelijk nooit goed. Of je bent te positief, in de ogen van Jubalfans, of je bent te negatief in de ogen van de Hilversumse vrinden. Zoals jullie weten trek ik me daar niet veel van aan en schrijf ik vooral wat ik zelf vind. De enige manier om dit soort gezeur te voorkomen is om er niets over te schrijven. Maar dat is in dit geval gewoon onmogelijk, negeren is geen optie. Het is deze weken namelijk Trix voor en Trix na. En dat is geheel terecht, gezien de prestaties van de club in Amerika.

Beatrix gaat als een tierelier in The States, één grote succes story, er is geen wanklank gevallen. Ik vind het superleuk om alle verrichtingen van de club te volgen. Ik check regelmatig de site, volg de scores en hoop echt op goede prestaties. Het werkt aanstekelijk en ik word bijna fan! het moet toch niet gekker worden! Het heeft ook te maken met Hollandse trots. Het is fijn om te zien dat Nederland zo goed wordt vertegenwoordigd in Amerika. Wat ik lees, waar ik lees en wanneer ik lees; alles is geweldig, fantastisch, super en onvergetelijk. Dat heeft natuurlijk veel te maken met de positieve berichtgeving, daarvan zijn we afhankelijk, ik kan niets zelf checken, maar geloof alles graag, waarom niet? Die berichtgeving verloopt trouwens toppiejoppie; enthousiaste verhalen, leuke foto's en filmpjes en alles lekker actueel. Ik zie, proef en voel drumcorps in optima forma en dan vervagen in mijn geval de clubbelangen even…. echt waar!

Waar ik nog het meest van geniet, zijn de berichtjes in het gastenboek. Normaal gesproken zo dood als een pier, maar tijdens de tour verschijnen er honderden berichten van thuisblijvers. Mijn algemene beeld? In Hilversum lopen op dit moment heel wat labiele ouders rond die vrijwel continu aan het huilen zijn en heeeeel veeel kippe(n)vel hebben. Er wordt zwaar emotioneel gereageerd op alles wat de kinderen doen en dat is echt een feest om te lezen. Verder ben ik nu volledig op de hoogte van alle privé-perikelen met als hoogtepunt een "persoonlijk" berichtje van poes Madison. Verder moet Whitley naar de beugeltandarts, heeft Demi voor het eerst een warm groentehapje gehad (altijd een geklieder weet ik uit ervaring) en is Licy weer terug van de camping (was superleuk). En de groeten van tante Adrie en ome Ben. Laten we ook de adoratie voor "admiraal Henk" niet vergeten. En natuurlijk: gassen!!!!!!!

Ook de stijgende interesse die ontstaat in "het DCI systeem" is grappig om te volgen. Er zijn er maar weinig die snappen hoe het nou exact zit. Men vraagt zich af, waarom er nu in één keer een internationale klasse is bedacht. Nou, die was er al effe en heeft vooral te maken met de leeftijdsgrens waar Europese korpsen niet aan kunnen voldoen. Maar ik zie het inderdaad ook een beetje als een soort beschermingsconstructie voor Amerikaanse korpsen. Want stel je toch voor dat een Europees korps ervoor zorgt dat een Amerikaans korps net niet aan de finals mee kan doen, dat kan natuurlijk niet! Verder worden alle punten bijna obsessievelijk gevolgd en vergeleken. Maar als de puntjes naar beneden gaan wordt dit massaal genegeerd (zou ik ook doen), als een contest wordt gewonnen kan het niet op met de aanmoedigingen: "Hou vol die eerste plaats!" (Zou ik ook doen.) Beter worden, beter worden, beter worden....

Ik zit natuurlijk gelijk te vergelijken met de laatste keer dat Jubal in Amerika was in 2006. Maar dat is lastig, want er is wel het een en ander veranderd. Toen had je nog de Division 2 (waar Beatrix en Jubal in uitkwamen) en Division 3 (veel piepkleine korpsjes en cadet class niveau), nu is dat samengevoegd tot de open class. Veel mensen zijn het hier niet mee eens, maar het was niet meer tegen te houden. Vorig jaar kwamen er nog maar zeven korpsen uit in de Division 2 class. Als je het samenvoegt lijkt het tenminste nog wat. En dat blijkt; want Trix zit nu niet meer aan de onderkant van de division 2 class, maar in de hogere contreien van de open class, wat natuurlijk in de eerste plaats komt door de prestaties van het corps op het veld. Jubal eindigde in 2006 uiteindelijk als tiende (van de 11) in de division 2 klasse met 80,2 punten. Tja¦

Voor september lijkt me het ook direct een uitgemaakte zaak. Wat dat betreft blijf ik bij mijn mening die ik uitte in mijn column van 16 januari; de glazen bol. Lees 'm nog maar eens (en sla dan gemakshalve de tweede alinea over Engeland maar over). Als Beatrix deze "winning mood" niet weet vast te houden zijn ze een dief van hun eigen portemonnee. Een kwestie van continueren en relax de race uitlopen. Van het lachertje in het voorseizoen naar de absolute favorietenrol in het naseizoen, het kan verkeren. Uiteraard geeft niemand zich zomaar gewonnen, maar Jubal krijgt het al lastig zat met Besana Marching Band (een Italiaans "drumcorps" met grote saxofoons), het verschil in Italië was immers slechts vier puntjes, heeft drumcorps.nl ge-researched. Om over Juliana en Millennium maar te zwijgen, we zullen zien!

Terug naar de succes story. Trix doet het meer dan goed in Amerika, het is ze van harte gegund. Nog een paar daagjes en dan zit het er alweer op. (Volgens RTL zijn ze net een paar dagen op pad.) Ik ga m'n dagelijkse gang naar die blauwe site nog missen, het moet wederom niet gekker worden. Iedereen nog heel veel succes en een veilige terugreis!

a.p.

Oh ja... één ding wil ik jullie écht niet onthouden: Eva kan al bijna zonder kurkjes zwemmen!!!!