Italië zit er op, ben weer veilig terug bij moeder de vrouw en kinderen. Eigen bed, eigen douche (warm en veel), krantje, ontbijt met broodjes waar je tanden niet in blijven staan... Heerlijk! Allereerst mijn oprechte excuses, had beloofd om tijdens de tour een AP-tje te schrijven. Maar helaas, het is er echt niet van gekomen. We hebben ook zo ontzettend veel meegemaakt. Als ik nu de foto’s van de eerste dagen zit te bekijken, voelt dat als maanden geleden. “ O ja, dat is waar ook!” Veel gezien, veel gelachen, veel mensen ontmoet, veel gedronken (heb m’n persoonlijk record prosecco drinken verbroken).... weinig geslapen; een tour zoals een tour bedoeld is dus. Website bijwerken, foto’s uploaden (gemiddeld één per anderhalf uur), probleempje hier, dingetje daar, enzovoort, enzovoort. Een AP-tje moest dus even wachten, maarrrr nu is het zover.

Mijn algemene indruk? Ruim tien dagen met 100 man op stap gaan, is het mooiste wat er is. Je leert elkaar nog beter kennen, het team wordt hechter. Jonge Juballers die voor het eerst meegaan, zie je veranderen. En al is het eten ruk, zijn de douches koud en zijn de luchtbedden weer lek; de teamspirit overwint alles. Het kinkt misschien wat week, maar het is écht zo. Een club met een hechte band kan de hele wereld aan. Want de tour was mooi, maar er waren ook weleens wat teleurstellingen te verwerken. Een trut-show draaien, of een show die niet doorgaat, of veel later dan gepland. Gestress om niks, rare uitslagen, rare streetparades, uitvallers... Het gebeurt, je kan het eigenlijk van te voren al incalculeren. Het is nooit leuk, maar die club? Die staat op, lacht, trekt z’n eigen plan en gaat weer door. Daar heb ik best bewondering voor.

Als je deze “ dingetjes” vergeet, dan blijft er nog 95 procent feest over. Feest bijvoorbeeld met Showband Marum uit het gelijknamige Marum. Marum zat ook in San Felice om, op de optredens na, vooral helemaal niets te doen. Ze hadden hun hoogtepunt van het seizoen al gehad op het ODSC in Assen. Jaaa, er zijn mensen die tot een hoogtepunt komen in Assen. Ze waren “ klaar” , na het zien van de show had ik daar een iets ander mening over, maar wie ben ik. En wat doe je als je je hoogtepunt hebt gehad, dan moet je effe flink bijkomen. Marum dus ook. Het enige wat ik aan actieve Marummers heb gezien (buiten de optredens om), was het sjokken met het handdoekje naar het zwembad toe om er een paar uur later weer vandaan te komen. Uitslapen tot één uur ’s middags en ’s nachts flink aan de rol. Prima hoor... en dat het volgende hoogtepunt nog maar heel ver weg mag zijn. De show van Marum is zwaar, maar toch goed te pruimen. Het einde, met de kerkklok zeg maar, is best indrukwekkend en ook de opener staat redelijk stevig. Verder was duidelijk te zien dat ze nogal wat leden misten. Het enige wat ik echt tenenkrommend vind is het “ trommeltjes-stuk”: zeer matig uitgevoerd en bovendien één op één overgenomen van Pasveer. Heb ik ook verteld, en ze waren het geloof ik wel met me eens.

Wie dacht dat Noordelingen stug zijn, heeft het mis. In het begin was er nog niet echt een band, maar toen hadden we het gewoon allemaal te druk met optredens en lange busreizen. Toen we eindelijk wat “ rust” kregen, werd het al snel gezellig. Wederzijds onbegrip (waar komt het toch vandaan?) werd uit de wereld geholpen of verder uitgediept. Mensen die naar me toe komen en zeggen dat “ ik eigenlijk best mee val.” Altijd merkwaardige blikken als ik dan antwoord met de standaardopmerking: “ jij ook!” Maar vooral heel veel lol, dezelfde hobby op een iets andere manier, maar toch... het schept een band. Heb ook voor het eerst Silverfox ontmoet, een actieve forum-schrijver. Scherpe pen, moet er altijd wel om lachen, niet echt Jubal-gezind... dacht ik altijd. Maar goed, ik dacht dat het een jong, brutaal, broekkie was, blijkt het een ouwe.... Nee hoor, Silverfox, prima vent!

Bijzonder warme groeten gaan uit naar die ene leuke meid die een nachtelijke duik nam in het zwembad. Dat zouden Juballers natuurlijk nooit doen! Het zwembad bleek het pierenbadje te zijn en bevatte 20 cm water. Niet echt een zachte landing dus. Ik hoop dat het weer wat beter met je gaat! Het had veel erger kunnen aflopen, dus dan durf ik nu best te schrijven dat dit met stip het stoerste verhaal is van deze Italy-tour.

De relatie met Drumspirit was ook leuk, maar iets afstandelijker. Een groep die heel erg op zichzelf leeft en weinig interesse toont in wat andere doen. Het is natuurlijk ook een hele andere tak van sport, zo’n drumcorps zonder blazers, want zo blijf ik het toch zien. Drumspirit brengt een entertainende show en de Italianen vonden het prachtig. Persoonlijk kan ik er weinig bevrediging uit halen; bekende liedjes gespeeld door veel te veel tingeltangeltafels, aangevuld met een paar snares, bassdrums en een tenor die als een gek rondrennen op een vierkante centimeter. Vooral heel erg hard allemaal. Ik blijf hoopvol wachten op een batterij toeters, maar ze komen echt niet.Toch weet Drumspirit het publiek als geen ander te bespelen, iets waar zelfs Jubal nog wat van kan leren.

Verder blijft opvallen dat de Italiaanse korpsen een stijgende lijn hebben ingezet en daar voorlopig niet van gaan afwijken. Vooral Millenium blijft groeien, de brass heeft een enorme power en visueel is het erg sterk. Wel een exacte Cavaliers-kopie, maar beter goed gejat dan slecht verzonnen. Alleen de guard doet niet veel en het percussion is een rammelbak. Zij gaan weer een paar plaatsjes stijgen in september, let maar op. Alleen jammer dat ze zichzelf ook heeeeel erg goed vinden. Grappig is die ene hornspeler met de meest overdreven loopstijl allertijden. Let er maar eens op in Kerkrade, je pikt ‘m er zo uit. Ook de Banda Besana is aardig opweg, er gaan geruchten dat zij ook naar Kerkrade komen, zou erg leuk zijn en een rijke aanvulling. Alleen die saxofoons eruit (en opsturen naar Sas van Gent) en het is op en top drumcorps.

Wat viel nog meer op? Nou, dat WAMSB en Jubal al jarenlang niet echt samen gaan. Wanneer of waar we er ook aan mee doen, er is altijd wel wat. Het blijkt echt onmogelijk om er te winnen (althans voor Jubal) en we hebben altijd pech met schema’s, slecht weer, slechte shows en andere toestanden. Chinezen die 60 procent van hun “ show” stilstaan en verder in een kluitje rond de 50 sjokken, weten te winnen van een Jubal dat vrij goed het hele veld gebruikt en geen seconde stilstaat. Maar merkwaardig of niet, het onderdeel “show” is in het WAMSB-systeem nog steeds ondergewaardeerd ten opzichte van het onderdeel muziek. En stilstaand muziek maken gaat altijd nog wat makkelijker dan rennend (waarom doen we eigenlijk zo moeilijk). Heb wel begrepen dat er plannen zijn om dit wat meer recht te gaan trekken. Ach, wat maakt het ook uit.... het houdt ons van de straat, we leven niet voor WAMSB en je kan beter optreden met wat strubbelingen, dan thuis op de bank zitten. Verder was er nog een Italiaans jurylid dat wel heel trots was op de Italiaanse deelnemers. Maar goed, we hadden het te leuk en gezellig, om ons daar nog druk om te maken.

Wat overblijft is een geweldige herinnering aan een top-tour door Italy met heel veel zon en aan het einde heel veel onweer. Venetië was ook helemaal top! Ik heb Jubal weer heerlijk zien groeien en als straks alle thuisblijvers en Amerikagangers ook nog worden toegevoegd, gaat het in september pas echt stormen. Juballers, en alle andere muzikanten die ik heb ontmoet, bedankt voor een onvergetelijke week!

a.p.