Ja hoor, daar is ‘ie weer. Fijn om gemist te worden! Maar ik moest er echt even uit, zon, zee en strand. Lekker met vrouw én kinderen keutelen, emmertje met zand vol, emmertje met zand weer leeg en dat een paar weken lang. Het leven kan zo simpel zijn. Ik plan m’n vakantie zorgvuldig. Hierdoor vermijd ik de altijd vervelende opstartfase van Jubal na de zomerstop en val ik direct met m’n neus in de boter op de DCN finals. Vrijdag dus nog in het heerlijke Spanje, zaterdag in het iets minder heerlijke FC Dordrecht stadion. Maar de sfeer was er niet minder om, want mijn geliefde clubje haalde de hele pot binnen. Een clean sweep, tjakkaaa!

Voor het eerst in mijn 22-jarige drumcorps-carrière heb ik een kaartje gekocht voor dit topevenement. De gratis pasjes waren op. De man met de snor maar zonder caravan gaf me nog een keus, VIP of gewoon? Natuurlijk een kaartje gekocht voor het plebs van tien euro, daar voel ik me thuis. Die poenerige Vips kunnen me gestolen worden. Gewapend met rode bandje (of was tie nou groen, geel of blauw) loop ik voor de laatste drie corps naar de tribune, ik word al direct achterna gezeten door een vrouwelijke steward. “Daar gaan we weer”, denk ik nog. Maar wat schetst mijn grote verbazing: “Mijnheer, met uw kaartje kunt u nu ook wel op de leeg gebleven stoelen op de VIP-tribune gaan zitten.” Ik knijp mezelf even in mijn arm, verwacht een verborgen camera, maar ze is alleraardigst en meent het oprecht. “Als u namelijk op de middelste tribune gaat zitten kunt u de showfiguren van de muziekverenigingen veel beter zien”, voegt ze er nog aan toe. Wat een schat! Zo kan het dus ook, ik pleit voor meer vrouwelijke stewards en weg met al die mannelijke, machtsbeluste bullebakken in oogverblindende gele vestjes.

Ik stap in bij Juliana. De Zeeuwen zijn op oorlogspad en ruiken de overwinning na hun geniale winst en vernedering van Jubal tijdens de WAMSB marchingband-wedstrijd in het Belgische Lokeren, eerder dit jaar. Het leedvermaak was groot, begrijpelijk. Maar zouden ze datzelfde kunstje nog een keer kunnen flikken op een wedstrijd die er écht toe doet? Of pieken de Zeeuwen, zoals het verleden wel vaker heeft uitgewezen, te vroeg? De Zeeuwse vlag lag afgelopen zaterdag in ieder geval al klaar. Ze hadden een super trainingskamp achter de rug (wie niet, zou ik zeggen), dus het was alleen een kwestie van de prijzen binnenslepen en terug naar de “Moluhhhh”. Helaas, het mocht niet zo zijn. Maarrrr…. misschien weet Juliana nog te worstelen en boven te komen. Want, daar had ik het nog helemaal niet over gehad, ik vond het een zeer puike show, een tikkeltje dramatisch, maar dat bugle-boy gedoe maakt een hoop goed. En er kan nog best een tandje bovenop, misschien biedt de Airmax-breather nog uitkomst. (Erg flauw, ik geef het toe…)

Trouwens, ik vond Juliana veel, maar dan ook echt veel boeiender dan Northern Star. Jullie weten dat ik niet heel erg gecharmeerd ben van Engels drumcorps in het algemeen, maar de laatste tijd stond ik er wel voor open. Sinds gisteravond ben ik weer gesloten. Als ik die 345 decorstukken het veld zie oprijden krijg ik al jeukbulten. Het programma Labyrinth, dat qua programmakeus wel iets wegheeft van “Lost”, is een tikkeltje langdradig. Of om het maar even kort door de bocht te zeggen; “er komt geen end an”. Natuurlijk, ze lopen mooi, prima stijl, veel power voor de relatief kleine hornline, maar verder…. Het is een hoop ge-ren en door elkaar geschuif op de vierkante centimeter met daar doorheen, tot vervelends toe, een vrouw met een handtasje die kennelijk is vergeten haar uniform aan te trekken. Wel een mooie truck overigens.

De decorstukken leiden na afloop tot chaos en verwarring (het thema blijft doorwerken, dat dan weer wel) achter de schermen. Jubal moet op, kan er niet door en dan nog die twee pits die er doorheen moeten met al die …..-zooi. Het publiek moet dus even wachten, maar gelukkig hebben we daar de speaker. Die deed weer aardig z’n best en had zowaar de lachers op z’n hand. Zonder z’n Zeeuwse achtergrond te verloochenen (“Dan binne we nu anhekomme bie d’n open klasse”) wist hij feilloos alles aan elkaar te praten, sprak een aardig woordje “buutelaands” en had kennelijk ook een persoonlijke band opgebouwd met alle drummajors door ze met hun voornaam aan te spreken. (“Harm, je mag mee de show behinnu.”) Nee hoor… alle gekheid op een stokje; ga er maar eens staan, ik doe het ‘m niet na. Presenteren is immers een vak!

Het zal jullie niet verbazen dat Jubal voor mij één grote verademing was. Heerlijk, van begin tot eind. Welkom terug in Nederland, hier is Jubal. Dat is lekker thuiskomen! Ik zal jullie verder niet te veel vermoeien met een algehele oranje lofzang. Het was gewoon goed en het zal jullie niet verbazen dat ik het uiteindelijke puntenverschil veeeel te klein vond, maar hecht daar alsjeblieft niet te veel waarde aan, ik ben maar een Juballer! De uitslag stond voor mij als een paal boven water (doordenkertje), ik vond het dan ook niet echt spannend. En inderdaad, dat is erg stoer om na afloop te zeggen.

Overigens voordat we aan de punten toekomen, krijgen we eerst nog een “ludieke actie”. Brrrrrrrrr, wat haat ik die uitdrukking. Ludieke acties zijn namelijk nooit ludiek, maar vervelend. Er moest aandacht gevraagd worden voor de plannen van Minister Cramer om de repetitietijden van muziekverenigingen aan banden te leggen. De wereld stond op z’n kop toen dit bekend werd gemaakt, maar het verhaal bleek voor geen meter te kloppen. Een storm in een glas water. Toch was DCN zo stoer om de ludieke actie door te zetten en dus moesten de nietsvermoedende leden op het natte gras gaan zitten. Een sit-down… Ik denk dat heel politiek Den Haag niet heeft kunnen slapen van deze ludieke actie.

Dan tóch nog even tijd voor de uitslag, we zouden het bijna vergeten. Een hoop klassen, een hoop captions, een hoop prijzen. DCN heeft ook dit jaar gekozen voor kristallen plaquettes, prima keus. We mogen ze in de open-class ook allemaal mee naar huis nemen, en de vlag natuurlijk.. Het werd een mooie avond, goede sfeer, geen toestanden, geen "De Zee", maar de échte finals moeten nog komen, de tranquelizers liggen al klaar.

a.p.