Cassettebandje

13 mei 2007

AP

Zo af en toe besef je weer eens, hoe oud je aan het worden bent. Laatst was mijn dochtertje van drie-en-een-half aan het spelen op onze zolder. Ze maakte een kast open en vond een doos met daarin een stuk of vijftig stoffige cassettebandjes. Met grote ogen was ze die rare dingen aan het bestuderen en vroeg natuurlijk direct: “Pap, wat is dat?” Even was ik verbaasd, maar toen besefte ik dat zij nog nooit een cassettebandje had gezien, omdat ze van het cd/dvd/mp3-tijdperk is. Ze wilde horen wat erop stond en liep naar de dvd-speler, maar helaas….. het cassettebandje paste er niet in, m’n dvd-speler bijna naar de filistijnen. Ik boos, zij huilen, allemaal gedoe om zoiets simpels als een cassettebandje. Ik heb haar uitgelegd dat ik vroeger liedjes van de radio op zo’n bandje opnam en dat die dingen tegenwoordig nergens meer worden gebruikt. Of toch wel?

De afgelopen jaren heb ik me meerdere malen afgevraagd waarom de jury van DCE/DCN nog steeds van die prehistorische bandjes gebruikt om hun commentaren op te nemen. Het leidde namelijk binnen onze staff regelmatig tot komische taferelen. Die moesten bij het ter ziele gaan van de walkman uit 1984 op zoek naar een “nieuwe” walkman. Nou, probeer die nog maar eens ergens op de kop tikken. Dat lukt misschien nog op de mega-rommelmarkt van Juliana, maar niet meer in de Mediamarkten van tegenwoordig. De toch al verveelde verkopers die je het liefst een LCD scherm van 200 cm doorsnee willen verkopen, wisten met moeite hun lach te onderdrukken. De jongste verkopers hadden net als mijn dochtertje nog nooit van cassettebandjes gehoord. Oproepen binnen de club, wie heeft er nog zo’n ding op de zolder liggen?

Toen ik twintig jaar geleden mijn eerste voetsporen binnen drumcorps zette, was het bij mijn voormalige vereniging zeer gebruikelijk om die jury-bandjes in de bus op weg naar huis op te zetten. Niet dat je er iets wijzer van werd. Het jurycommentaar begon met een beschrijving van het grasveld, het weerbericht en het vakkundig tellen van alle leden. Zodra de bak met herrie begon, was er niets meer te verstaan van het commentaar, ja… een hoop overstuurd geschreeuw. Toch had het wel iets. In de moderne tijd hoef je bij een buschauffeur niet meer aan te komen met een cassettebandje. Laatst hadden we een bus met een geïntegreerde Ipod, de Juballer met het cassettebandje droop na een uitbrander van de chauffeur snel af.

Maar nu hebben ze het licht gezien bij DCE. De jury neemt afscheid van de tapes, het worden nu digitale voice-recorders. Al zo’n tien jaar op de markt, maar nu ook te verkrijgen in Zeeland waar het hoofdkantoor van DCE is gevestigd. “Het zal een flinke verandering zijn”, wordt voorspeld. Want de audiobestanden worden nu digitaal aangeboden aan de vertegenwoordigers van de korpsen . Die moeten natuurlijk wel in het bezit zijn van een digitale audiospeler en dan wordt de hele boel met een usb-kabeltje overgezet. Poehpoeh, het is net echt! Dit proces wordt natuurlijk verschrikkelijk lachen, graag zou ik een verborgen cameraatje opstellen bij de DCE-helpdesk waar dat allemaal moet gaan gebeuren. Gedoe met bestandsformaten, mp3-spelers die niet “compatible” zijn, bestanden die zoek raken…. ik wens de heren veel succes met deze enigszins verlate overgang naar de 21ste eeuw.

De walkmans blijven nu werkeloos achter, best sneu. Maar ik heb een oplossing, misschien kan ik er eentje krijgen voor m’n dochtertje. Die is namelijk sinds haar ontdekking op zolder volledig in de ban van haar nieuwe, revolutionaire speeltje: “het cassettebandje”. (En het is ook beter voor m’n dvd-speler.)

A.P.