Kennen jullie die mop van The Caballero’s die naar Europa gingen... Nou? Ze gingen niet! Bekend zinnetje hè? Ik schreef het een maand geleden ook al en ik kan ‘m nu opnieuw uit de kast halen. Helaas is het geen mop, maar de harde werkelijkheid. Eerst waren er twee, toen bleef er nog één over en nu komt er helemaal niemand meer naar Europa. Lekker rustig, dat wel. Want na de afzegging van The Cavaliers hebben ook The Caballero’s vriendelijk bedankt. Het is allemaal veel te duur geworden, tja...

Konden we vorige maand nog met het allergrootste gemak één schuldige aanwijzen voor het “debacle Cavaliers”, dat ligt nu wat moeilijker. The Caballero’s hadden hun Europese tour wat meer in eigen handen, dus het ligt vooral aan henzelf. Toch schijnt het zo te zijn dat diverse organisaties en comités in Europa te laat over de brug zijn gekomen met hun financiële toezeggingen in de richting van The Caballero’s. Hierdoor durfden onze Amerikaanse vrienden de vliegtickets niet te boeken. En toen ze dat uiteindelijk wel wilden doen, bleken de tarieven plotsklaps fors gestegen te zijn met velen duizenden dollars. De leden hadden er geen zin in om daar voor op te draaien en dan is de keus snel gemaakt.

Een beetje naïef vind ik het allemaal wel. Eerste met de bekende Amerikaanse bravour van de daken schreeuwen dat je Europa weleens even op z’n kop gaat zetten en dan tot de conclusie komen dat de economische situatie niet echt gunstig meer is. Dat gaat er bij mij echt niet in. Als je serieus bezig bent met het organiseren van zo’n grote tournee, dan houd je constant in de gaten wat de financiële basis is. Het kan dan niet zo zijn dat je in één keer onaangenaam verrast bent door de hoge vliegtarieven of door een financiële toezegging die even uitblijft. Kortom, ik denk dat de organisatie veel te laks te werk is gegaan.

Eén ding is duidelijk: blijkbaar is het voor een Amerikaans corps moeilijker om naar Europa te komen dan andersom. Als hier een corps zegt dat ‘ie naar The States gaat, dan gaat ‘ie ook. Ik heb de voorbereidingen van Jubal van dichtbij meegemaakt en ik weet hoeveel werk het is. Het wordt ook steeds moeilijker gezien de kosten, verzekeringen en veiligheidsmaatregelen, maar als je wilt, dan lukt het écht! Maar dan moet je er wél hard aan blijven trekken, want je krijgt –zeker bij die Amerikanen- niets cadeau, alles kost geld en eigenlijk zitten ze helemaal niet te wachten op een hoop Europees gedoe. Als een Amerikaans corps hier naartoe wil komen, worden ze met open armen ontvangen en tóch lukt het niet. Volgend jaar is het de bedoeling dat Phantom Regiment komt. Prachtig, maar meer dan ooit geldt nu het gezegde: eerst zien, dan geloven.

Is het eigenlijk erg dat The Caballero’s niet mee komen? Tja, ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven dat ik niet echt op ze zat te wachten. Op m’n prioriteiten-lijstje stonden ze vrij onderaan, als ze er al op stonden. Natuurlijk, als ze dan toch in mijn stad komen, ga ik wel effe kijken, maar de warme gevoelens zijn er niet. Ik zal er nu geen minuut minder door slapen en ik denk dat dat eigenlijk voor iedereen geldt. Alhoewel.... erg is het natuurlijk wel voor organisaties en comités die zouden gaan uitpakken met het Amerikaans corps. Zo zit DCN op de 23ste juni in één keer met een veel te groot en duur stadion. Ze rekenden op honderden extra bezoekers, die nu liever in de tuin blijven zitten. Ik hoop dat m’n vrienden van DCN het kunnen oplossen.... écht.

Kortom: we zitten dit jaar met lege handen. En dat zal niet de laatste keer zijn. We moeten het doen zonder “het grote voorbeeld Amerika”. Maar “het grote voorbeeld” is zelf door de mand gevallen. Van financiën hebben ze geen kaas gegeten, gelukkig hebben ze meer verstand van muziek maken...

a.p.