Toen ik elf jaar geleden voor het eerst het Jubal clubhuis binnenliep, kwam direct het kwijl uit mijn mond lopen. Dit moest het walhalla zijn, de drumcorps-hemel op aarde. Een groot gebouw, iedere sectie z’n eigen honk, een gezellige bar en zelfs een gymzaal voor de guard. Ik liep het pit-hok in en daar stonden ze te glimmen: marimba’s, xylofoons, pauken, drumstellen, het kon niet op. Op dat zelfde moment hoorde ik een paar leden mopperen, nee schelden, over die oude “teringzooi” die van ellende uit elkaar viel. Ik stond versteld.Ik ging meespelen, en ja, ook ik stond na een jaar al af te geven op de instrumenten die zo langzamerhand wel aan vervanging toe waren. En wat gebeurde er uiteindelijk? Door een spannende deal werden alle instrumenten vervangen, no problem! Juballers hebben alles wat hun hartje begeert, maar beseffen dat vaak niet zo goed. Ze raken verwend. Een nieuwe truck van 345 meter lang: “Leuk joh, biertje?” Een tournee van drie weken door de VS: “en m’n strandvakantie naar Spanje dan?” Nieuwe instumenten: “het werd tijd!” Om de paar jaar nieuwe snares: “logisch toch....” Het is allemaal de normaalste zaak van de wereld geworden. Misschien is de maatschappij ook wel zo veranderd, dat we nog maar van weinig dingen echt onder de indruk raken. Maar “normaal” is het natuurlijk allemaal niet.

Regelmatig kijk op taptoes en andere muziekevenementen om heen en zie dan weer hoe een bepaalde vereniging “rond moet komen”. Ome Cor van vereniging X rijdt in z´n oude Opel Astra, want die heeft een trekhaak, met daarachter een aanhangwagentje met een zeiltje. Daaronder liggen de instumenten die vaak al vier, vijf keer zijn gerenoveerd. Hij parkeert z´n bolide tegenover de Jubal-truck, die door middel van stoere en luidklinkende agregaten in de spotlights staat te blinken. Hoezo contrast! Veel leden zien het niet eens meer....

Tja, en dan nu weer 28.000 euro op de rekening erbij. Ik weet zeker dat sommige verenigingen zullen denken: “Die hebben dat geld helemaal niet nodig, wij kunnen het harder gebruiken.” Tuurlijk, dat denk ik ook altijd als dat gouden koffertje met 1 miljoen euro wéér niet op mijn postcode wordt bezorgd. En tuurlijk zullen er clubs zijn die het harder kunnen gebruiken, maar dat betekent niet dat Jubal het niet verdient. Er is keihard gewerkt om die loten te verkopen, het gaat niet vanzelf en ook deze club kan elke cent gebruiken.

Maar toch, het kan geen kwaad om af en toe stil te staan bij het feit dat veel clubs het met een stuk minder moeten doen. Klagen kan altijd nog...

A.P.