DCE Finals

27 september 2004

AP

"Ga je ze weer aanpakken". "De grond inboren!" "Afmaken die hap." Het waren zaterdagavond de eerste emotionele reacties, na afloop van de Olympic Retreat. Het gebeurde allemaal op weg van het veld naar de truck. Donker, chaotisch, koud, nat, ik struikel over instrumenten, hoor corpsen nog een nummertje bij de bus spelen (waarom toch?) en zie stoere jongens met tranen in de ogen. Ik krijg daar ook altijd tranen van in m'n ogen, het is namelijk zo’n verrekte mooi gezicht om te zien. Ze gooien hun instrumenten op de grond, gaan verslagen zitten op de drijfnatte grond en willen even helemaal niets.Jubal had net te horen gekregen dat we (even voor een jaartje) niet meer mogen pronken met de titel: Europees Kampioen. Jammer maar helaas, was de algemene reactie daarop. (De overwinning was voor ons na prelims al binnen.) Een andere reactie was er op de verdeling van de captions, en vooral de percussion-caption die om 'n één of andere reden altijd beladen is. Waarom weet niemand, maar het is nu eenmaal zo. Hier was geen spake van: "Jammer, maar helaas." Hier was sprake van woede. En zo kwam het dat mensen naar mij toestapte met de vraag, nee, meer de opdracht om "weer eens lekker tekeer te gaan, want dat kan jij altijd zo goed," werd er nog complimenterend aan toegevoegd.

Tja, wat moet ik hiermee? Niet zoveel vrees ik, want ik heb er namelijk heeeeeelemaaaaal geen zin in. Natuurlijk spoken er direct allerlei oude beelden en verhalen door mijn hoofd. Zo'n vijftig verhaaltjes heb ik acht jaar geleden besteed aan het drama: finals '96. Gaan we daar weer aan beginnen? Op dat zelfde moment zie ik ook oude rotten de jonge honden uitleggen hoe het spelletje werkt, ze krijgen een lesje Jubal-geschiedenis. Het is allemaal zeer begrijpelijk en de emoties lopen hoog op, alles wordt er weer uitgegooid en die zijn voor een christelijke vereniging op z'n zachtst gezegd niet echt netjes. De champagneflessen gaan open, worden niet lekker opgedronken, maar uit pure frustratie op elkaar leeggespoten.

Nee, ik doe het niet. Ik pijns er niet eens over. Want ik heb er heeeeeeelemaaaal geen zin in (had ik dat al eerder geschreven?) Tuurlijk is het allemaal weer onterecht en onjuist, klopt er geen bal van de jury, weten ze niet waar ze mee bezig zijn enzovoort, enzovoort. Maar dat roept iedereen, in welke hobby dan ook, die teleurgesteld is direct na het horen van een bepaalde uitslag. Maar je koopt er niets voor, het is zoals het is, dat is de wijze les die ik uiteindelijk (het duurde effe) heb getrokken na Finals ’96. Het resultaat wat we toen hebben bereikt, is dat we uit de competitie zijn gestapt. Willen we dat nu weer? Lijkt me niet, want bij iedereen overheerst het gevoel dat we een superdag hebben beleefd. Dit evenement hoort bij Jubal, dit is waar drum corps voor bedoeld is. Leuk al die taptoes, het WMC: tja ook wel aardig, maar een volwaardige Nederlandse Drum Corps-competitie, dát is waar we voor leven. En dan wel een competitie waar je moet vechten voor de titel, dat geldt voor ons, maar ook voor die ander, want dan is die titel veel mooier.

Ik zie trouwens op dit moment alleen nog maar dat publiek voor ogen, wat gingen die uit hun plaat zeg. Ook dát heeft Jubal zo nu en dan nodig. Kortom, gezeik zal je van mij niet krijgen. Drum corps is in ons land herboren en laten we er vooral alles aan doen om het kindje goed op te voeden.

a.p.