Eén keer in de zoveel tijd is het zover: dan gaan Juballers met elkaar trouwen. Ik heb al vele Jubal-huwelijken mogen mee maken. Traditie is dat Jubal – als het een beetje in de buurt van Dordt is- komt spelen. En of dat leuk is, hangt vooral af van wannéér je gaat trouwen. De beste datum om te trouwen is natuurlijk rond finals, dan krijg je echt een puik concertje voor je kiezen. Maar plan je je bruiloft zo aan het einde van de zomervakantie, of ergens in de winter-maanden, tja dan moet je maar afwachten of het enigszins te pruimen is.Het gaat meestal als volgt. Net als alle bruiloftsgasten binnen zijn, worden ze verzocht om weer naar buiten te gaan. “Want”, roept de ceremoniemeester opgewonden, “we hebben een verrassing voor jullie in petto.” Oh, oh, oh, wat zou dat nou zijn? En ja hoor, daar staat Jubal in een mooie boog voor de ingang van partycentrum In den Blonde Schuimkraag. Gewoon in de eigen kleren, dat wel, maar verder met alles erop en eraan. Bruiloftsgasten willen niets missen en kruipen met z’n alle bovenop het corps en voor opa van 87( in zijn mooiste en enige zondagse pak) wordt een stoel neergezet. Het bruidspaar komt “compleet verrast” als laatste aan en gaat in het midden staan.

En dan wordt de orkaan ingezet. Meestal begint het nog rustig met “Over the Rainbow”, maar als de eerste akkoorden van de show klinken, schakelen we over op windkracht twaalf. Vrouwen houden hun hoedjes vast, opa is met stoel en al achterover gevallen. De enige die echt staan te kicken is het bruidspaar zelf. De ouders van het bruidspaar kennen Jubal natuurlijk wel een beetje en “genieten” voor de vorm een beetje mee. Maar ze maken zich vooral zorgen om al die gasten die niet weten hoe snel ze een paar meter naar achter moeten. Het is altijd zo leuk om te zien.

Na het eerste nummer wordt er een “wat-gebeurt-hier-in-hemelsnaam-applaus” ingezet, dat klinkt meestal nog al twijfelachtig. Na de hele show is het applaus wat toegenomen. Vaak zijn er dan ook een paar echte fans bijgekomen. Een oom of neef die “ooit ook wat in de muziek heeft gedaan” is gedurende twaalf minuten show laaiend enthousiast geworden en wil na afloop alles weten. Maar de meesten vinden het helemaal niet erg om weer naar binnen te gaan. Vaak zijn de dames veel te koud gekleed, dus die stonden al nu twee minuten te kou-kleumen in hun half metertje stof.

Iedereen weer binnen en dan is de traditie dat de Juballers een biertje mogen drinken. Dat zijn ook altijd leuke taferen. Juballers in afgetrapte spijkerbroeken en stinkende t-shirt vermengen zich met het driedelig en lang-gala. Aan de ceremoniemeester de dankbare taak om na een uurtje de Juballers die niet als gast zijn uitgenodigd er vriendelijk uit te bonjouren. “Bedankt, jullie waren echt heel goed, maar nu opzouten!”

Hoe kom ik nu op al dit trouwgedoe? Welnu: Afgelopen zaterdag hadden we weer eens een bruiloft. Onze Amerikaanse Juballer Barry stapte in het huwelijksbootje met zijn mooie Amber. Oké, ze hebben elkaar dan niet op Jubal leren kennen, maar het was wel de muziek die ze bij elkaar bracht. En trouwens, dat maakt verder ook weinig uit, als er maar een feestje is. Het werd een echte Amerikaanse bruiloft in Dordrecht, erg apart om eens mee te maken. En ja, Jubal kwam ook spelen. En wel op een heel bijzondere manier. In een soort kerstensemble-setting: te weten een halve brass met één drummer. Het klonk geweldig, ik zeg: daar moet je wat mee doen!

Het feest waar veel Juballers waren, was groots, intens en de liefde hing in de lucht. De vlieger, You’ll never walk alone. M y Way en meer van die sentimentele zooi, ze doen het altijd goed. Dus namens het hele A.P-team, ikzelf dus; Barry en Amber van harte gefeliciteerd. Als jullie dit lezen zitten jullie weer in Amerika. Het was fantastisch en het bruidspaar is fantastisch. Ik weet het, de afstand is groot, maar als jullie aan dit feest terugdenken, zijn jullie altijd dichtbij. (snif, snif)

A.P.