Tranen

04 juli 2011

AP

Beste AP-lezers, wat moet ik nog? Ik heb al zoveel hysterische columns geschreven over het fantastische jubileumjaar wat we met z’n allen beleven. Veel buitenstaanders worden er gek van en zijn er helemaal klaar mee. Pech, zeg ik dan. Iedere keer gebruik ik de overtreffende trap, iedere keer probeer ik onder woorden te brengen hoe geweldig dit of dat evenement weer was. Het plafond is bereikt, de emotionele grens is al ruimschoots overschreden, de drukte en het gestress rond het jubileumjaar staat op recordhoogte. Maar het gaat maar door, de emotionele rollercoaster is van ongekende omvang en na diverse loopings op een nieuw, hoogste punt terecht gekomen: Jubals jubileumtaptoe, of in 2.0 taal: Het muziekevenement “Eeuwig oranje.” Zaterdag 2 juli 2011, we schrijven ‘m weer bij in het oranje geschiedenisboek.

De afgelopen drie jaar heb ik me qua jubileum echt overal tegenaan bemoeid. Alleen het alumnicorps heb ik redelijk links laten liggen, zoveel oudheid kan ik namelijk niet aan. Nee hoor, de alumni-commissie heeft bewezen alles prima zelf te kunnen regelen, dus er was geen enkele reden om aan te schuiven bij vergaderingen of andere overlegjes, die waren er immers al genoeg. Zijdelings heb ik af en toe een repetitie bezocht en genoot dan van het fanatisme en de gezelligheid. De zuiverheid , souplesse en ‘strakheid’ was er nog niet echt. Zelfs vorige week zaterdag nog, toen er op een druilerig veld in Zwijndrecht een grote groep verzopen katjes probeerde te redden wat er te redden viel, althans zo kwam het over. Met een gevoel van ‘als dat maar goed komt’ reed ik naar huis. Heb er verder niet veel meer aan gedacht, ik had namelijk nog 327 andere dingen te regelen voor de taptoe.

En dan sta je daar vooraan op een veld en zie je het alumnicorps opkomen. De tribune achter mij, tot de laatste stoel vol, breekt de tent volledig af. Trotse koppies, ook wel zenuwachtige koppies betreden het heilige gras, de alumni’s gaan terug in de tijd en voelen alles wat ze in de jaren zestig, zeventig, tachtig of negentig ook hebben gevoeld. De uniformen zijn prachtig, wat een werk, maar wat een resultaat. En dan die pakken van de guard, wow! Ze zitten als gegoten bij de dames, maar dat heb je al snel met stretch-stof. (Grapje…. Niet boos worden!!!!!) Intussen worden op de twee megaschermen beelden en geluiden van vroegah vertoond, een stem (waar ken ik die toch van) vertelt hoe het project tot stand is gekomen en dan de laatste woorden….. “het alumnicorps!!!!!”. De show gaat beginnen, kom maar op…. en mijn stiekeme gedachte “stel me alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft niet teleur!”

Nou, dat is dus absoluut niet gebeurd. De prachtige ambiance, het mooie taptoe-weer, de schitterende uniformen, het enthousiaste publiek én de jarenlange training geeft de 150 leden van het alumnicorps vleugels! Het is van begin tot eind genieten. Menig alumni-corps komt niet verder dan het lopen van 6 of 7 figuren, deze Juballers lopen zich rot en dat met een gemiddelde leeftijd van 86 jaar, moet je nagaan! Ik moet wel zeggen dat ik een paar essentiële Jubal-nummers mis. Na het geweldige Echano verwacht ik maar één ding…… Malaguena. En wat krijg ik? Een voor mij onbekend deuntje dat in ieder geval niet in mijn gedachte betiteld kan worden als een echte Jubal-klassieker. Ook hoopte ik op ‘In the Stone”… helaas. Maar joh, je kan niet alles hebben en de overige nummers maakten het ruimschoots goed. Het plezier op het veld, de vette solo’s, de drumbreak, de ‘ondersteboven-act’, die mega contraline, m’n eigen meissie weer met vlag, tjongejonge… overweldigend gewoon. Eindigen op ‘Let me try again” is natuurlijk een tranentrekker, maar ben al het hele seizoen zo week als een weekdier, dus heb niet veel meer nodig om vol te schieten. Tranen met tuiten, truttebol die ik ben...

Wat een succes is dit geworden en wat goed om te weten dat er nog drie optredens en vele repetities zullen volgen. Er gaan al geluiden om na september door te gaan met het alumnicorps. Mijn advies? Niet doen, koester wat je hebt en houdt het uniek! Knal eind september in Kerkrade nog één keer alles eruit, drink dan heel veel bier en wijn, bekijk alle filmpjes en foto’s, want daarna wordt het nooit meer zoals het was. Als Jubal 125 jaar bestaat lijkt het me een mooi moment om het nog een keer te doen. Maarrrr… ik ga er niet over, dus vooral doorgaan als mensen daar zin in hebben.

Al het andere valt in het niet bij het geweld van het Alumnicorps. Normaal zou zo’n avond draaien om het nieuwe uniform van Jubal. Maar als je net daarvoor een compleet nieuw corps van 150 man en vrouw met ook een nieuw uniform hebt gezien, dan valt de primeur van Jubal een beetje in het niet. Zeer onterecht want wie goed de foto’s bekijkt ziet hoe mooi en effectief het nieuwe uniform is. Straks maakt ’t historische embleem het helemaal af. Hier gaan we nog veel plezier aan beleven en de reacties zijn zeer positief. Ook Jubal dus helemaal in het nieuw, dat deden we er dit seizoen ook nog ‘effe’ bij.

Hoe dan ook, zaterdag was geweldig, daar is iedereen het over eens. Niet alleen het alumnicorps, maar ook alle andere deelnemers. Heb na zaterdag even geen zin in een kritische analyse, of zoals mijn oma vroeger altijd zei: ”Jullie waren allemaal goed!” En zo was het ook. Ik vond het experiment met de grote videoschermen zeer geslaagd, maar ja, ik ben er zelf met een groepje mensen druk mee bezig geweest. Dus heel objectief kan ik hier niet over oordelen. Het was in ieder geval een fraaie poging om weer eens wat anders te doen. Geen traditionele aan- en afkondigingen, maar een doorlopend verhaal met historische beelden tijdens de wisselingen van de korpsen en live beelden tijdens de optredens. Dat één filmpje dan even op zich laat wachten is jammer en balen (het regiewagentje was even te klein), maar er zijn ergere dingen, hoe vervelend zoiets ook is voor de wachtende deelnemer DVS (die geweldig ‘wraak’ nam met een topshow, was erg onder de indruk.) Het was een spannend en kostbaar experiment, maar ik vond het een absolute toevoeging aan een taptoe. Het geeft wat meer sfeer, snelheid en afwisseling en je bent in staat om een verhaal te vertellen. Wat mij betreft smaakt dit naar meer.

Misschien was de finale ook wat lang, maar de burgemeester maakte een hoop goed met een humoristische toespraak en subtiele verwijzing naar de overschrijding van de geluidsvergunning. Verder vond ik de oranje gerbera’s op de blauwe uniformen van Beatrix zeer ontroerend. En dat niet alleen, het stond nog mooi ook! De serenade was ook helemaal top!Ook de snaredrum van Pasveer was een mooi gebaar, net als alle andere felicitaties van aanwezige korpsen. Ik was daarna echt toe aan een biertje, het werden er heul veul! Volle bak in het clubhuis, die gasten van Advendo lusten ‘m ook wel! Dansen, springen, feesten en als het licht wordt naar huis. Zo ken ik m’n Juballers weer, ook wat dát betreft herleven de oude tijden!

a.p.