Economie

26 september 2010

AP

OK, daar gaan we: de DCE Finals 2010. Gemengde gevoelens, ik zal niet de enige zijn. Overigens heb ik ieder jaar gemengde gevoelens, want op de DCE finals gebeuren altijd onvoorspelbare dingen en dat maakt het evenement ook zo spannend, mooi en gek tegelijk. Sommige uitslagen en scores zijn glashelder, bij andere scores kijken mensen op de tribune elkaar massaal vragend aan: hebben we dat nou goed gehoord? Ja, je hebt het goed gehoord. Klopt het? Volgens de jury wel en die hebben we met z’n allen aangesteld om deze lastige job te klaren. En dat we het er niet altijd, of altijd niet, mee eens zijn, dat vind ik eigenlijk een prachtig onderdeel van onze hobby. Daaruit ontstaan emoties, woede en het belangrijkste: de wil om het volgend jaar nóg beter te doen. Hierdoor is DCE uitgegroeid tot een fantastisch evenement. Dat ligt voor een groot deel aan DCE zelf die op een nuchtere, betrokken en relaxte wijze zo’n megafestijn weet te organiseren. Maar het zijn de corps op het veld die het doen. En oh, oh, oh (cherso)..... ze hébben het gedaan. Het was smullen; drie Michelin-sterren!

Wat een dag, wat een sfeer, wat een optredens! Ik heb echt intens genoten van de korpsen op het veld. En om maar gelijk met het beste van de avond te beginnen: Wat een weergaloze show van Kidsgrove Scouts. Mijn drumcorps-hart ging open en dat is de hele show zo gebleven. Ik had al wat filmpjes op youtube gezien, toen kon het mij niet zo boeien. Het bewijst maar weer eens dat drumcorps een live-sport is. Je moet het voelen, right in your face. Kidsgrove Scouts had daar geen enkele moeite mee. Ze brachten het publiek in extase en dat is natuurlijk volledig terecht. Meerdere staande ovaties van de 0 tot de 0. Wat een power had die brass. De laatste keer dat ik dat op Europese bodem heb gehoord was in 2005 toen de Blue Devils hier waren. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk dat de prijs Best Brass niet naar Kidsgrove is gegaan, dat is voor mij de flater van de dag. Onbegrijpelijk. En probeer het ook niet uit te leggen, ik trap er niet in. Kidsgrove Scouts had ‘by far’ de beste brass van de avond, punt uit. Als je dat niet hoort en ziet, wil je het niet horen of zien. Kidsgrove Scouts wist een crowd pleasing show te brengen, vleugjes old-school gemengd met frisse, moderne arrangementen en een flitsende dril. Misschien niet zo heel origineel of vooruitstrevend, maar wel heerlijk. Drumcorps zoals drumcorps bedoeld is. En daar gaat het om. Kidsgrove had van mij alle prijzen mogen pakken. Op alle fronten staken ze met kop en schouder boven de rest uit. De score van 88 punten en een beetje vind ik ook veel te laag. Dit was een 90+ show, net als Jubal vorig jaar.

Ook The Company vond ik helemaal geweldig. Vond ze ‘s middags wat strakker, toen dacht ik nog dat ze de titel konden pakken. Maar ’s avonds verliep hun show toch wat moeizamer. The Company weet met een relatief kleine groep (het kan altijd kleiner) een ‘grote’ show neer te zetten. Expect the Unexpected; nou dat is gelukt. Heb altijd een cynische en zeer afwachtende houding ten opzichte van Engelse deelnemers. Dat fragmentarische geneuzel kan me gestolen worden. Ik vreesde met grote vrezen, maar nee: Ook The Company kwam met een show die voor het publiek is geschreven. Strakke hits in het begin, gave kreten, steengoeie brass, fijne guard en leuke muziek, wat wil je nog meer? Gewoon helemaal goed. Mensen hou je vast: Engeland heeft me zaterdagavond betoverd. En er moet heel wat aan de hand zijn, wil ik dat schrijven. (Gooi deze ook maar eens door google-translate.) De eerste twee plaatsen voor de Engelsen is meer dan verdiend, we hebben de ‘landen-strijd’ verloren. Jammer, maar niet erg. Het was terecht! Toch blijft het altijd afwachten wat we er volgend jaar voor terugkrijgen. Kidsgrove Scouts zal waarschijnlijk halveren. De oude heren die vanwege het jubileum nog één keer een top-show wilden neerzetten lopen op apengapen en verlangen naar rust, vrouw en kinderen. The Company kan er volgend jaar weer staan, maar kan net zo goed verdwijnen. Kijk naar de helden van 2007 en 2008, Senators, nooit meer iets van vernomen.

Dan kies ik toch liever voor de echte verenigingen, die er gewoon elk jaar staan, zoals Juliana, Jubal en Beatrix; en dat al tientallen jaren. Het ene jaar gaat het goed, het andere jaar wat minder of ronduit slecht. Het is net de economie. En om dan even in de beeldspraken te blijven. Beatrix zit in een hele diepe depressie. Opnieuw een zesde plaats voor dit top-corps van weleer. Terecht, onterecht? Ik weet het niet zo goed. Heb de show twee keer gezien en ik moet heel eerlijk zeggen dat ook ik een beetje schrok van de rommelige en slordige uitvoering van een op zich gave show. Nee, dit was het niet echt. En weet je? Daar baal ik van! Dit was Beatrix-onwaardig. Wat is er aan de hand met deze fraaie club in het mooiste en meest effectieve uniform van zaterdagavond. Ik kan mijn vinger er niet achter krijgen. Ik vrees in Hilversum ook niet. Spijtig maar waar. Nog wel een mooie prijs mee naar huis genomen; best percussion. Snap ik niets van, maar gezien alle andere ellende is deze ‘hoofdprijs’ ze van harte gegund. Doorbreek de negatieve spiraal, de organisatie is prima, er stond een hypermoderne boosterstand voor de ingang, daar ligt het allemaal niet aan. Ik weet niet hoe ik het zou moet doorbreken, maar gelukkig hoef ik dat ook niet te doen. Trix krabbelt wel weer op, misschien geeft de USA-tour in 2012 een nieuwe boost.

Over ‘boost’ gesproken. Onbegrijpelijk dat alleen Jubal en Beatrix een boosterstand voor het stadion hadden staan. Met de verkoop van T-shirts, truien en noem maar op kan je op zo’n dag echt heel veel geld verdienen, neem dat maar van mij aan. Fans van de top-3 liepen tevergeefs te zoeken. Geen leuk shirtje van Kidsgrove, een petje van The Company of CD’tje van Juliana; een gemiste kans. Ook nooit meer zeuren over het feit dat de DCE-finals zo duur zijn. Bus- en verblijfkosten zijn voor een (groot) deel terug te verdienen door de verkoop van club-artikelen. Daarnaast kan je allerlei activiteiten van je club promoten en aan ledenwerving doen. Ik snap het echt niet.

Juliana bevindt zich in een hoogconjunctuur. Wat hebben de Zeeuwen een topjaar achter de rug. In het begin van het seizoen was het nog een behoorlijk drama, komt dit ooit nog goed? Jazeker, en hoe! Een derde plaats op de Europese Kampioenschappen met in totaal achttien deelnemers en boven Jubal en Beatrix. Had het me een jaar geleden gezegd en ik had je keihard uitgelachen. Nee hoor, niets dan lof voor de Zeeuwen. Slim, perfect uitgevoerd programma. Iets te veel gedraai en gerol op de grond, op een gegeven moment ken ik dat kunstje wel, maar het is vernieuwend en goed uitgevoerd en dat klinkt de jury als muziek in de oren. Knap om met zo’n kleine brass die felbegeerde prijs in de wacht te slepen. Ik heb het niet met een stopwatch zitten klokken, maar ik denk ook dat de brass van Juliana het minst heeft gespeeld van alle deelnemers. Ze hadden het ook zo druk met al dat gezwaai en gedraai. En dan nog Best Brass binnen slepen! Het is een wonder, laten we het daar maar op houden. Overigens vond ik dat Juliana tijdens het avondprogramma een magere en zelfs wat schrale show op de mat bracht. Dit was in ieder geval geen finals-show. In Dordrecht en zelfs nog tijdens de Prelims had ik er vrede mee dat Juliana boven Jubal uitkwam. Maar ’s avonds zaten er in de show van Juliana zoveel fouten en echt ‘grote issues’ dat ze echt een plaatsje hadden moet zakken. Daar baal ik een klein beetje van. Met de nadruk op ‘klein beetje’, want als ik die heerlijke jongens en meiden van Juliana’s staff en bestuur zie huilen van geluk (en van die tegenvallende finals-show?), dan krijg ik zelf een brok in mijn keel. Ik hoop oprecht dat Juliana deze stijgende lijn kan vasthouden en dat nu niet sommige leden denken: ‘Wat een hoogtepunt, een mooi moment om te stoppen.” Nee, hou ze vast, groei door en maak er ook volgend jaar opnieuw een supershow van, misschien iets met colours of emotions? Geniet er maar lekker lang van, want Jubal verslaan zal niet meer vaak voorkomen, dat kon ik na afloop in alle ogen van de Juballers lezen.

En Jubal? Die zitten even op de nul-lijn. Geen depressie, geen hoogconjunctuur, maar een pas op de plaats en toch wel een gevoelige tik op de vingers. Jubal is een club die elk jaar moet kunnen winnen en als ze dat niet doen, word ik daar best een beetje verdrietig van. Ook de show van 2010 was een potentiële kampioensshow, maar ergens gedurende het seizoen is het ‘fout’ gegaan. Nou ja fout? Wat is fout! Het publiek ging weer volledig uit z’n pannetje en genoot met volle teugen. Ook ikzelf keerde weer even volledig buiten mijzelf en gooide alle remmen los. Ik vrees dat het niemand ontgaan zal zijn in mijn opvallende, groene trui. Die stoere gasten en mooie meiden op het veld brengen mij in vervoering. Alles wordt oranje en niemand die mij daar van afbrengt. Om mij heen staan 150 knotsgekke diehard-supporters die ook dit jaar weer de tent afbraken. Geen getrut met oubollige vlaggetjes. Nee gewoon Jubal-hooligans! Op een positieve manier ‘rellen’ op die tribune met fluitjes, toeters, gegil en geschreeuw. Maar ook gillen, klappen en staan voor andere korpsen die het verdienen. Zo hoort het! Nee hoor, de Best Support prijs gaat ook dit jaar naar Jubal. En over prijzen gesproken. Jubal kreeg de award voor Best Front Ensemble. In de coulissen hoorde ik iemand roepen dat Jubal ‘ook nog een troostprijs kreeg’. Ach, ik snap het wel, had het misschien zelf ook kunnen roepen. Maar ik weet zeker dat de ouders van de veel te vroeg overleden Barry Boer Rookhuiszen, die ooit deze prijs in het leven hebben geroepen, vervuld zijn met trots. En terecht. Deze prijs toont aan dat vernieuwing en vooruitgang wordt beloond! Jubal is het enige drum corps in Europa dat daar mee bezig is en die voorsprong gaat ons nog veel voordeel opleveren. Ik weet het zeker: Mijn oude pitmaatje heeft op die wolk boven het stadion zitten genieten! Nou Barry, hou je vast: het wordt volgend jaar alleen maar leuker, gekker en beter. Pfff, ik word er weer emotioneel van...

‘Clockwork orange’ was niet ‘mijn show’. Wat dat betreft ben ik blij dat we alles overboord kunnen kieperen en weer van voren af aan kunnen beginnen. Volgende week wordt het nieuwe programma gepresenteerd. Lang geleden dat ik zo onder de indruk ben geweest van het concept, nou ja concept? 2010 zit erop. Heb wederom genoten, maar meer zat er gewoon niet in, het is wat het is. Het magische jaar 2011 komt er aan, het gaat steeds meer leven binnen de vereniging. 100 jaar Jubal en ‘still going strong!!!!!’

a.p.