Vergeet het Europees kampioenschap voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen: het evenement der evenementen moet nog gaan beginnen. Het Wereld Muziek Concours in Kerkrade: het grootste muziekevenement van Kerkrade en omgeving. Volgend jaar juli is het weer groot feest in het Limburgse, want zo zien de Limburgers het zelf vooral. Voor de muziekverenigingen is het een ernstige zaak. Als ik zo eens een beetje de sites afstruin van -zeg maar- de top-12 muziekverenigingen in Nederland, dan begint het her en der al te kriebelen. Nerveus is misschien het verkeerde woord, maar iedereen is er behoorlijk mee bezig.Wat is dat toch met het WMC, waarom heeft dat evenement zoveel aantrekkingskracht? Zelfs de Blue Devils zijn van plan te komen. Nou, dan kan toch helemaal niemand meer achterblijven? (Zelfs Jubal niet.) Het evenement is verspreid over vier weekenden en de organisatie heeft er geen enkele moeite mee om die dagen te vullen. Volle bak, iedereen gaat er naartoe. Ik heb altijd zo mijn gemengde gevoelens gehad over het evenement. Tuurlijk, ik neem mijn petje af voor de organisatie. Maar ik heb het ook weleens “de-grote-appel-met- peren-vergelijk-wedstrijd” genoemd. Want sommige korpsen zijn gewoon niet naast elkaar te bejureren.

Gelukkig gaat dát veranderen. De verschillende korps-stijlen worden voor het eerst in de rijke WMC-geschiedenis nu ook in verschillende klasses beoordeeld. Ik denk dat dat speciaal is gedaan, omdat de Devils komen. (Wordt ontkent, maar is wel erg toevallig!) Want als die komen en gewoon in de grote poule zouden meedraaien, dan zouden ze werkelijk het hele veld omver maaien. Dat kan natuurlijk niet, want de gevestigde orde moet ook weer kampioen worden. Daarom zijn er dus aparte klasses bedacht. Iedereen werd al kampioen, nu krijgen we nog meer kampioenen in al die klasses. Maakt niet uit joh, hoe meer winnaars, hoe meer vreugd, zeg ik dan maar.

Onduidelijk is ook altijd dat gedoe, wie nou in welk weekend z’n kunstje mag vertonen. Voorkeursweekenden, blokweekenden, openbare of gesloten lotingen, 300 kilometer-grenzen, het hoort allemaal bij het WMC-circus. Het is een glimlach waard. En eerlijk, is eerlijk, ik heb ook wel goede herinneringen aan het WMC,

Het WMC van 1997 bijvoorbeeld (wat word ik toch een oude bok.) Een nieuwe wereld ging voor me open. Tijdens de finale was werkelijk iedereen blij en vrolijk, bijna bij het hysterische af . Hoeden gingen de lucht in, mensen gingen rollenbollend over de grond. Iedereen was namelijk eerste geworden, wij dus ook! En wij hadden schijnbaar écht reden voor een feestje, want we sleepten ook nog de “met lof”-titel in de wacht. En dat was volgens het korps wat naast ons stond en niet begreep waarom wij zo keurig in de houding bleven staan (wisten wij veel) écht heel bijzonder. Toen dat een beetje doordrong, waren we toch wel blij.

Het was prachtig weer en we hadden net opgetreden in het oude Roda-stadion. We moesten omkleden in een ranzig cafeetje met daarachter zo’n feestzaaltje waar alleen nog hele saaie 60-jarige bruiloften worden gevierd. En wij hadden ook wat te vieren, dus zongen we aan de bar zo’n vijftien keer “De Vlieger”van wijlen André Hazes. Tja dat was toch ook wel weer leuk.

Wat veel leden volgens mij niet weten, is dat Jubal door de tweede plaats op de DCE-Finals een officieel certificaat heeft ontvangen, waarmee we naar het WMC mogen. (Allemaal nog gefeliciteerd daarmee.) Daarom zeg ik, gewoon gaan. En als je geen zin hebt in die poppenkast, doe het dan voor Hazes en gooi “de vlieger” er nog een keer of vijftien tegen aan.

a.p.